CRIME D’AMOUR

Wie een spelletje met de kijker wil spelen, moet toch iets minder opzichtig te werk gaan dan regisseur Alain Corneau in crime d’amour doet.

Deze Franse thriller speelt zich af in het designer interieur van een grote multinational. Christine (Kristin Scott Thomas) is de gehaaide directeur van de Franse vestiging. Al vroeg in crime d’amour wordt duidelijk dat ze haar succes vooral dankt aan rechterhand Isabelle (Ludivine Sagnier). Christine ambieert een baan op het hoofdkantoor in New York en gaat daarvoor over lijken. Ze chanteert collega Philippe, claimt Isabelle’s successen als die van haarzelf, manipuleert, liegt, dreigt en flirt. Isabelle laat zich gebruiken. De jonge vrouw is eenzaam, een tikje neurotisch en verliefd op haar indrukwekkende bazin. Kortom: het ideale vertrekpunt voor een crime d’amour.
Die volgt wanneer Isabelle, buiten Christine om, een projectvoorstel aan het hoofdkantoor doet en daarvoor ook zélf de complimenten in ontvangst neemt. Daarmee roept ze de toorn van haar bazin over zich af. Christine verklaart Isabelle de oorlog, probeert haar te chanteren en vernedert haar employee. Vanaf ongeveer de veertigste minuut van de film lijkt ze daarmee effect te sorteren. Isabelle begint vreemd uit haar ogen te kijken, obsessief over de sjaal te strijken die ze van Christine gekregen heeft en opzichtig pillen te slikken.

Lege bureaus
Wat vanaf dat moment echter ook duidelijk is, is dat Corneau de kijker voor de gek probeert te houden. De aanwijzingen dat de regisseur een verrassende wending voorbereidt, springen onmiddellijk in het oog. Die pillen. De scène waarin Isabelle een stukje van de sjaal afknipt. Haar plotselinge bioscoopbezoek. Al spoedig zitten we niet meer in een psychologische thriller die zal uitmonden in moord, maar in een lange reeks scènes die achteraf uitleggen hóe de moord precies heeft plaatsgehad. Het politieonderzoek en de flashbacks in zwart-wit nemen bijna een uur in beslag, maar de spanning is dan verdwenen.
Hoe kun je wegkomen met moord als je vooraf weet dat je de hoofdverdachte zult zijn? In een recent interview vertelt Corneau dat de plot hem lange tijd bezighield. Hij heeft er iets op verzonnen, maar zo origineel of verrassend is de ware toedracht in crime d’amour niet. Niet genoeg in elk geval, voor meer dan een veredelde televisiedetective.
Cinematografie en enscenering voegen ook weinig sfeer of spanning toe. Dit is geen multinational die zou kunnen bestaan; dit is een multinational zoals iemand een multinational verzint. Een plek waar bitchy zakenvrouwen in maatkostuum achter lege bureaus zitten en wachten tot de telefoon gaat voor de volgend scène. Een plek waar machtspelletjes worden gespeeld in een zakenlingo van Frans-Engels dat de dialogen nog krampachtiger doet klinken.
Corneau had een aardige plotidee en twee uitstekende hoofdrolspeelsters van wie we hadden mogen verwachten dat ze uit de voeten konden met een broeierige psychologische thriller. Hij koos voor het aardige idee. Op de paar goede momenten, en die zitten vooral in het begin, komt de spanning echter uit de interactie tussen de twee vrouwen: een gecompliceerd spel van aantrekkingskracht, concurrentie en machtsmisbruik. Dat is de film die crime d’amour had kunnen zijn.

Barend de Voogd