Cold Breezes

Wat zit er in het Groningse water? Na Alex Pitstra’s Die Welt en de films van productiehuis Schaftkip is Cengiz Özgök de volgende noordelijke filmmaker die op eigen houtje een speelfilm uit de grond stampt. In Delfzijl, of all places.

Cold Breezes (So?uk Esintiler), een intrigerend portret van drie verloren zielen, is de eerste speelfilm van Cengiz Özgök, die jarenlang ploegendiensten draaide in een fabriek en pas op zijn vijftigste voor een leven als filmmaker koos. Hij maakte de afgelopen jaren enkele opdrachtfilms, een gevierde kortfilm en een middellange documentaire. Cold Breezes is duidelijk een passieproject: hij is niet alleen de scenarist, regisseur, producent én editor van de film, die als werktitel overigens het aantrekkelijkere Waterkoud had, maar staat ook op de rol als cameraman, geluidsman, geluidsmixer en postproductie-supervisor, en is bovendien te zien in een flinke bijrol. Ook andere namen komen op de aftiteling meerdere keren terug, waaronder Rene Houwen, één van de voormannen van Schaftkip.
Özgöks verhaal doet in al zijn bescheidenheid een gooi naar een grotere beschouwing van hedendaags Nederland, of op zijn minst een uithoek daarvan. In een afgelegen havenstadje, ‘op de grens van herfst en winter’ zoals de openingstitels stellen, drijven drie personages richtingloos om elkaar heen. Havenwerker Reinder laat steken vallen op zijn werk omdat hij gedumpt is door Inge, die zwanger van hem is. Inge op haar beurt werkt in een supermarkt maar is vooral bezig met het ontvluchten van dit troosteloze stadje. Er komt verandering in hun vastgelopen levens dankzij de komst van Izzat, een Syrische vluchteling.
De beperkingen van het onafhankelijk filmmaken zijn voelbaar in Cold Breezes: het acteerwerk is wisselvallig (al is Özgök zo verstandig om zijn veelal onervaren acteurs niet met bergen dialoog op te zadelen), het tempo ligt soms wel erg laag en de grote hoeveelheid namen op de aftiteling die iets met het geluid van doen hebben gehad, doen technisch gedoe vermoeden dat hier en daar ook hoorbaar is. Maar Özgök heeft een sterk oog voor compositie, sleept bergen sfeer uit de mistige grijsheid van Delfzijl, en heeft met zijn elliptische vertelling daadwerkelijk iets te melden. Een belofte.

Joost Broeren