Catacombe

Victor D. Pontens film werpt een cynische blik op de voetbalwereld waar match fixers achter de schermen de touwtjes in handen hebben. Willem de Bruin (van The Opposites) is de wanhopige voetballer die ten prooi valt aan deze koelbloedige financiële marionetten-spelers.

Op zijn tenue staat ‘Waar een wil is is een weg’, maar profvoetballer Jermaine Slagter van het fictionele FC Barkas weet al lang niet meer wat hij wil. Hij is van het kaarsrechte pad richting de top afgezakt naar dat van schimmige cafés, achterafkamertjes van gangsters en anonieme snelweghotels met bijhorend wegrestaurant. Victor D. Ponten laat na het co-regisseren van Rabat (in 2011 met Jim Taihuttu) in zijn eerste eigen film de voetbalwereld zien voorbij de knusheid van Voetbal International, de leeuw van Oranje en biertjes met bitterballen.

Dat brengt ons in China, waar Catacombe opent met de arrestatie van een Chinese profspeler. Verborgen in de schaduw ziet een rokende zakenman toe hoe zo een gat ontstaat in het kernteam van FC White Tigers. Zulke steenrijke zakenlieden, match fixers en brokers azen wereldwijd op net zo getalenteerde als hopeloze spelers om het Chinese voetbal te verbeteren. Met zijn gokschulden en huwelijksperikelen blijkt Jermaine Slagter die speler te zijn. In het door Mustafa Duygulu meegeschreven scenario verbeeldt Ponten de sport als ontgoocheling: wie de weg naar de top bereikt, kan daarna alleen maar harder vallen.

Opgekropte woede
En vallen doet Jermaine. Willem de Bruin (bekend als rapper van The Opposites) speelt hem met een overtuigende dosis opgekropte woede. Zoals in de misdaad-epossen van Nicolas Winding Refn (Drive, Only God Forgives) verwacht je in meerdere scènes een meedogenloze geweldexplosie. De symmetrische enscenering van Ponten en strakke cameravoering van Lennart Verstegen (Wolf, Mammal) versterken dit beklemmende gevoel des te meer. Wat Catacombe soms tergend goed maakt is dat al die opgekropte spanning maar niet losgelaten wordt. Zo makkelijk komen wij er met Jermaine niet vanaf. Hij moet nog verder vallen, totdat hij precies is waar de schaduwspelers van de voetbalwereld hem hebben willen.

Catacombe biedt een bijzonder cynische kijk op Nederlands meest geliefde volkssport, verpakt in een gelikt jasje dat past bij een wereld waarin het geld mag rollen. Het enige dat Pontens scenario misschien aangerekend kan worden is dat alles wat we in Catacombe zien ook echt uit de onderwereld lijkt te komen: een Belgische teamgenoot heeft al een keer toegegeven aan de manipulatieve allure van internationaal geld, de gangsters die Jermaine lastigvallen hebben een keer te vaak naar The Godfather gekeken en Jermaines vader al helemaal te vaak naar Marlon Brando. Dat gebrek aan subtiliteit maakt van Catacombe niet een Nederlandse thriller. Al zit er genoeg potentie in.