BOMBÓN — EL PERRO

De Argentijnse regisseur Carlos Sorín (Historias mínimas, Bombón — el perro) vindt humor in de Patagonische leegte.

"Ik heb altijd van honden gehouden, maar na de opnames van Bombón — el perro had ik een hekel aan ze. Ik heb zelf Dogo’s gehad, het zijn typisch Argentijnse honden, vechthonden, heel sterk. Ze hebben een slechte reputatie in ons land, vergelijkbaar met de pitbull. Je hoeft je dus niet af te vragen wie het dominante personage in de film is. Maar de film gaat niet over de hond, het gaat eerder om de relatie tussen hond Bombón en zijn nieuwe baas. In Historias mínimas is een van de personages een oude man die op zoek is naar zijn hond, zijn geweten. Maar in deze film is Bombón voor zijn baas een symbool voor de toekomst, voor hoop, voor mogelijkheden. Want een man als hij, 55 jaar oud, heeft in ons land niet veel mogelijkheden meer. Die hond is de nieuwe kans die hij niet meer dacht te krijgen.
"Ik wilde een film maken over werkloosheid, want dat is een groot probleem in ons land. Er zijn miljoenen mensen zonder werk, en nog eens miljoenen met incidentele, slecht betaalde baantjes. Ik maak me daar grote zorgen over. Vooral over de jonge mensen, die hebben niets te doen. Daar zoek ik dan een verhaal bij. Zo’n oude man die aan de kant is gezet, dat sprak me erg aan. Ik hou van losers. Argentinië is een land vol losers."

Parkeerwachter
"Alle vier de films die ik heb gemaakt, spelen zich af in Patagonië. Ik voel me daar prettig. Het is niet gemakkelijk om daar te filmen. Het is een gevecht. Er is daar niets, vaak alleen een weg door de leegte, en iedereen die er woont is een ‘loner’. Daar houd ik van, die stugge mensen, het afschuwelijke eten. Elke keer als ik er weer een film heb gedraaid denk ik: dit was de laatste keer. De volgende film neem ik gewoon op in Buenos Aires, in een appartement met airconditioning, een restaurant in de buurt. Maar telkens ben ik na drie maanden weer met een project in Patagonië bezig. En telkens is het project veeleisender. De omstandigheden zijn zwaar, dus de crew moet een soort familie zijn. We filmen altijd in hetzelfde seizoen, aan het begin van de lente: oktober, november. Dan is de temperatuur draaglijk, maar de wind is verschrikkelijk. In de winter is er geen wind, maar is het erg koud. Ik heb liever de wind, die kun je tenminste zien op de film."
"Ik werk met ‘niet-acteurs’, niet-professionele acteurs. Dat is een risico, maar ik ben op zoek naar iets waarachtigs. Dus ik kijk overal om me heen, of ik een interessant personage zie. Juan Villegas werkte 15 jaar lang als parkeerwachter op een parkeerplaats vlakbij mijn productiekantoor in Buenos Aires. Elke dag parkeerde hij mijn auto voor me. Ik vond hem een goed mens, dat straalde hij uit, en ik hoopte dat hij dat ook op het scherm zou uitstralen. Toen hij de prijs voor beste acteur in ontvangst nam in Nantes, klapten 2000 mensen voor hem. En toen we terug waren, werd hij weer parkeerwachter. Maar tegenwoordig parkeer ik mijn auto maar zelf.
"Misschien zijn mijn films een beetje naïef, daar houd ik wel van. Mijn volgende film wordt ook weer licht en speelt zich waarschijnlijk geheel af op een oud benzinestation. Daar ben ik dol op. Je moet Patagonië kennen: je kunt daar uren rijden zonder iets of iemand tegen te komen. En dan duikt opeens zo’n benzinestation op in the middle of nowhere: een voorpost van de beschaving."

David van Eijndhoven

Bombón — el perro

Bombón — el perro toont hoe de werkloze Argentijn Juan Villegas zich ondanks de erbarmelijke economische situatie in zijn land niet uit het veld laat slaan. Met een glimlach en een ingebakken portie naastenliefde houdt hij een persoonlijke depressie op afstand. Na een gestrande automobiliste uit de brand te hebben geholpen, krijgt hij van haar een grote witte rashond cadeau. Hierna gaan er tot zijn verbazing allerlei deuren open die altijd gesloten bleven en lijkt financiële voorspoed binnen handbereik.
Regisseur Carlos Sorín (Historias mínimas) tovert vooral dankzij de bijna ongezond sympathieke Villegas een erg eenvoudig verhaaltje om tot een heerlijke feelgood movie, inclusief tal van fotogenieke vergezichten en warme observaties van het arbeidersleven in Patagonië. Ook Bombón (echte naam: Gregorio) laat zich niet onbetuigd met een acteerprestatie die beslist het predikaat ‘naturel’ verdient. Bovendien is dit een film waarin een groep volwassen mannen hun hersenen langdurig pijnigt over de vraag waarom het zo slecht is gesteld met het libido van de hond die hen onophoudelijk minzaam aankijkt.

Mike Lebbing