Aloys

Een melancholische privédetective stapt in de vreemde wereld van phone walking, in dit surrealistische Zwitserse debuut.

De muizige privédetective Aloys heeft de kunst van het onzichtbaar zijn geperfectioneerd. In zijn stoffige kantoor hangt zelfs een tienstappenplan aan de muur: ‘Geloof in je onzichtbaarheid, vermijd spiegels, schaduwen en echo’s, wees stiller dan de wind.’ In zijn heimelijke bestaan filmt hij overspelige stelletjes en kijkt hij de beelden thuis nog eens rustig na. Hij aanschouwt de wereld via een veilige filter: een microfoon en een koptelefoon, of de beslagen ruiten van een stadsbus.
Aloys ziet de buitenwereld als een feest waarvoor hij niet is uitgenodigd. Hij observeert hoe de gasten van het ene naar het andere feestje lopen, en steeds eenzamer worden. "Ik blijf liever hier", zegt hij droog.
Als hij een mysterieus telefoontje krijgt van een vrouw die hem wil introduceren in de wereld van phone walking, kruipt hij langzaam uit zijn schulp. Volgens de vrouw is phone walking in 1984 uitgevonden door een Japanse neuroloog, om verlegen mannen te helpen. Wat het precies behelst, is Aloys niet duidelijk maar het heeft iets te maken met woorden die fantasiebeelden in beweging kunnen zetten, waarbij verbeelding en werkelijkheid steeds meer door elkaar lopen. Debuterend regisseur Tobias Nölle, die op het afgelopen filmfestival van Berlijn de Fipresci prijs won voor Aloys, stopte zijn surrealistische, zorgvuldig gestileerde film dan ook vol met kleine rariteiten. Zo lurkt Aloys de hele tijd aan het mierzoete kinderdrankje Capri Sonne, staat er een schaap in de lift, moet een kat met magnesiumgebrek zijn melancholie tegengaan, en zijn aparte zinnen als "je ruikt naar gourmet" geen uitzondering. Het zijn speelse intermezzo’s in een verder verbrokkeld scenario dat de kijker waarschijnlijk welbewust op afstand houdt. Zo voel je je net als Aloys: een buitenstaander die via beslagen ruiten andermans niet al te vrolijke feestje bekijkt.

Mariska Graveland