Spotlight special

Hot damn! Het NFF zet zes acteertalenten in de schijnwerpers. Met hen zouden we weleens… de wereld willen bestormen.

Nederlandse James Bond
Willem Voogd (1988)
Het zal door zijn ‘goede film-ogen’ komen, denkt Willem Voogd, dat hij steeds vaker voor de camera staat. Van oorsprong ligt zijn hart meer bij theater: hij was pas 10 toen hij de rol van Oliver in de gelijknamige musical van Joop van den Ende speelde, en op latere leeftijd volgden toneelstukken en eigen producties op onder meer theaterkaravaan De Parade. Het gezicht van Voogd dook vervolgens op in tv-series als Spangas, De co-assistent en Feuten en hij speelde in de films Magonia en Oesters van Nam Kee. Via de Carry-Slee-verfilming Timboektoe strikte Voogd de hoofdrol in Mees Kees, na zijn afstuderen aan de Toneelacademie in Maastricht. Naar eigen zeggen leerde hij daar zijn jeugdige, intuïtieve spel technisch perfectioneren en "kleurrijker" maken. Zelf theater maken blijft zijn grote liefde — "Op toneel is meer ruimte voor experiment" — daarnaast wil hij graag uitstapjes maken naar film en tv. Heimelijke droom? Een rol als eerste Nederlandse James Bond.

Fris en onbevangen
Abbey Hoes (1994)
Pas 14 jaar was Abbey Hoes toen ze haar eerste rolletje kreeg in Lover of Loser. Toch ontpopte ze zich als volwaardig actrice, iemand die haar huiswerk doet — en stoomde ze door naar een hoofdrol in Razend. Fijn, als je uit 4000 kandidaten in de megacastings van Dave Schram gekozen wordt. Hij bewondert haar professionaliteit: "Ze weet echt wat ze speelt. Het is moeilijk om in die spanning op een set toch authentiek te blijven." Ze kan "minimale blikjes" werpen en razendsnel schakelen tussen emoties. In een huilscène liet ze schaamteloos het snot over haar gezicht lopen — best knap op die precaire leeftijd. Ook in Maite was hier viel ze op door haar innemendheid, in Tirza overtuigde ze als Tirza’s zusje Ibi. Vrolijk en fris zwiert ze door het film- en tv-landschap. Het is een gave, het komt naturel. Nu maar hopen dat die onbevangenheid niet verdwijnt op de Toneelschool Amsterdam.

Abbey Hoes in Razend

Iets ogenblikkelijk naturels
Sigrid ten Napel (1993)
Ze heeft iets "ogenblikkelijk naturels", zeggen bekenden. Gewoon een atheneummeisje, en heel intelligent. Maar wel met erg veel acteerervaring, want Sigrid ten Napel speelt al sinds haar zesde toneel bij Jeugdtheaterhuis Zuid-Holland en voltooide vorig jaar de opleiding aan de Toneelacademie Maastricht — hofleverancier van jong talent. Ze brak door met twee One Night Stand films: Vast en Maite was hier. Daarna leek ze niet van tv te slaan, door de vertolking van rollen in succesvolle dramaseries als Lijn 32, Penoza en Overspel. Tja, wat is het met Ten Napel? Er is iets "heel kwetsbaars" aan de actrice, "dat je denkt: daar zit iets meer achter". En ook: zeer geconcentreerd op de set, "een van de weinige acteurs die nog echt van tevoren de tekst leert", sneert een regisseur. We kijken uit naar haar spel in de boekverfilming Alleen maar nette mensen — haar eerste grote speelfilm.

Sigrid ten Napel in Vast

Hoezo, doen alsof?
Reinout Scholten van Aschat (1989)
Zoon van. De druk moet vreselijk zijn. Maar Reinout Scholten van Aschat is er laconiek onder. De drang om te spelen komt toch uit hemzelf: want niemand dwong kleine Reinout toch om op cassettebandjes zelfbedachte hoorspelen op te nemen? Nu is Scholten van Aschat net afgestudeerd aan de Toneelacademie in Maastricht en speelde hij al zijn grootste rol tot nu toe: hoofdpersoon Rem in De Heineken ontvoering, waarvoor hij alom lof oogstte. Zo transformeren in een Amsterdamse boef vindt hij fijn: maar volgende keer kan hij ook wel een klassieke Dracula neerzetten en regisseur Maarten Treurniet ziet hem wel als een Mozart. Typecasting vindt hij gek: kijk naar Marlon Brando, die kon als Amerikaanse jongen ook een Italiaanse maffiabaas neerzetten. Bevlogen wordt Scholten van Aschat als hij praat over zijn vak: dat het mensen een spiegel voorhoudt, en dat het helemaal niet ‘doen alsof is’: "Dat snap ik nooit. Je dóét het toch ook echt?"

Reinout Scholten van Aschat in Bowy is binnen

Allure voor een Franse film
Hannah Hoekstra (1987)
Ze mag nu dan ‘belofte’ heten, maar eigenlijk is Hannah Hoekstra al een gearriveerd actrice: tenminste, zo kun je iemand die speelt bij het Nationale Toneel wel noemen. Filmmensen kennen haar als het destructief-nymfomane meisje Hemel in de gelijknamige film van Sacha Polak; die kwetsbare, en toch krachtige rol lijkt haar op het (tikje magere) lijf geschreven. Maar Hoekstra kan meer dan gevoelig drama. Ondanks de duizenden mooie meisjes die jaarlijks de toneelacademies verlaten, is er toch "iets bijzonders" aan Hoekstra, zegt regisseur Polak: "Zulk talent zie je ook weer niet zó vaak. Ze kan alles spelen." Haar "internationale allure" zou niet misstaan in een grote Franse film, denkt Polak. Zelf is Hoekstra dol op surrealistische, pijnlijke films à la Wes Anderson en de gebroeders Coen. Als volgende rol zou Hoekstra graag iemand spelen uit een achterstandswijk, met een groot blik bier in de hand. Of vrachtwagenchauffeur. Dat willen we graag eens zien.

Hannah Hoekstra in Hemel

Nou eens niet allochtonisch
Mamoun Elyounoussi (1987)
Het was zijn tante die de toen 14-jarige Mamoun Elyounoussi tipte voor de audities van jeugdfilm Polleke — prompt werd Elyounoussi gecast voor de hoofdrol van Polleke’s grote liefde Mimoun. Na dat debuut brak hij door: van pizzakoerier Haas in de film Pizzamaffia tot een Gouden-Kalfnominatie voor zijn bijrol als Samir in Het paard van Sinterklaas. Tja, hij moet wel steeds ‘de Marokkaan’ spelen. Vervelend, want elke jonge acteur wil zich van zoveel mogelijk kanten laten zien. Elyounoussi kijkt dan nu ook voorzichtig over de grens, in de hoop met zijn zwarte ogen nou eens niet de ‘allochtoon’ te hoeven vertolken. De charmante jongen met prachtige wenkbrauwen verliest zich graag in improvisatie. In de documentaire/dramafilm Snackbar leek een gevecht uit de hand te lopen — maar bleek toch sterk acteerwerk. Ook bracht Elyounoussi zijn eigen pitbull mee naar de set, die spontaan een rol kreeg aangeboden. Sinds jaren speelt hij ook in Sesamstraat, waarover hij tegen de Volkskrant opmerkte: "Daar is het woord Marokkaan nog nooit gevallen. Pino zegt zoiets niet."

Mamoun Elyounoussi (links) in Snackbar

Olga van Ditzhuijzen

Deze zes acteurs staan centraal in het programma ‘De Belofte’ op het Nederlands Film Festival.