OESTERS VAN NAM KEE

Oesters van Nam Kee is de naam van het nieuwste Katja-vehikel. Een gelikte, potentiële publiekstrekker met een knipoog naar Turks fruit.

Vorig jaar Costa!, nu Oesters van Nam Kee en volgende maand Volle maan van Costa!-regisseur Johan Nijenhuis; de Nederlandse publiekstrekkers stomen op. Met een meer dan gemiddeld P&A (print & advertising)-budget en ingrediënten als ‘lekkere’ acteurs, seks, drugs, hippe feesten, merkkleding en misdaad hopen ze aanspraak te maken op bovengemiddelde bezoekersaantallen.
Oesters van Nam Kee is de eerste lange speelfilm van regisseur Pollo de Pimentel, naar het gelijknamige boek van Kees van Beijnum. De Pimentel regisseerde eerder tv-series als Baantjer, Spangen en Goede tijden, slechte tijden. In Oesters van Nam Kee leeft de 18-jarige gymnasiast Berry (gespeeld door Egbert-Jan Weber) van thrill naar thrill, eerst met zijn criminele Amsterdamse vriendjes en later met zijn iets oudere vriendin Tera (Katja Schuurman), die nachtclubdanseres is. Samen vluchten ze uit het alledaagse leven door snel geld te scoren, dat ze vervolgens verbrassen in het Hiltonhotel. Maar ontsnappen blijkt niet zo makkelijk als gedroomd.
Wat dat laatste betreft is de film een tijdsdocument. Bezoekers op zoek naar dezelfde thrills als de hoofdpersonen, komen bij Oesters van Nam Kee ruimschoots aan hun trekken. Want wie kan het gezochte entertainment beter bieden dan droomvrouw Katja Schuurman? Ze is in de film zowel softporno-koningin (nachtclubdanseres met pruik) als ideale schoondochter (leuk kwebbelend met de ouders van haar vriendje), zowel femme fatale ("alleen al met mijn blik kan ik mannen een stijve pik bezorgen") als kwetsbaar vogeltje (door haar epileptische aanvallen); wat wil een man nog meer?

Fluitthema
Het acteerwerk van Katja mag er zijn, al heeft ze praktisch genoeg aan die éne, uitdagende blik. Bij relatieve nieuwkomer Egbert-Jan Weber komen sommige zinnen er nog wat houterig uit. Maar dat mag de pret niet drukken: het aan de actie aangepaste camerawerk van Danny Elsen (‘De negen dagen van de gier’) — bescheiden bij rustige sequenties, beweeglijk bij bedrijvigheid — en de vlotte montage zorgen voor veel tempowisselingen. Als het langdradig wordt, schudt een flitsende actiescène met harde muziek het publiek wel weer wakker.
De zwakste schakel in de film is het script. Hoewel het een poging doet een karakterstudie van Berry en Tera te maken, blijven te veel lijntjes onuitgewerkt. Aan het slot worden de ontwikkelingen onnodig gerekt. Berry kiest een slachtoffer dat allesbehalve voor de hand ligt. Je gaat je afvragen hoeveel slotversies er zijn gemaakt.
Opmerkelijk zijn ten slotte de kleine knipoogjes naar de best bezochte Nederlandse film aller tijden, Turks fruit (1973), die ook een onmogelijke liefde, gesmoord in ziekte, tot onderwerp had. Niet alleen is er in Oesters van Nam Kee een variatie te horen op het muzikale fluitthema uit Turks fruit, ook is er een dialoog over oesters die verdacht veel op die in de klassieker lijkt. Waar Olga in 1973 aan Eric vroeg: "Houd je van oesters?" en Eric (met z’n neus in haar kruis) antwoordde "Je moet ze leren eten", zegt Berry in 2002 (in de auto) tegen Tera: "Ik vind ze niet lekker, maar met jou wil ik ze elke dag eten." Het restaurant Nam Kee kan alvast een extra lading oesters bestellen.

Karin Wolfs