Op ooghoogte #24

Mark Cousins (The Story of Film en A Story of Children and Film) schrijft maandelijks over films en beeldassociaties. Deze maand: een oproep tot filmisch activisme, geïnspireerd door Jean Vigo.

Kunnen we fundamentalisme ondersteboven keren? Religieuze extremisten zijn er altijd geweest. Ze kapen de koppen van de kranten en maken de wereld er niet beter op. Als cinema onze religie is, kunnen we ons dan een extreme vorm van filmliefde voorstellen die, op een uitbundige, speelse manier laat zien hoeveel films er voor ons toe doen?
Bij wijze van gedachte-experiment: een gepassioneerde, internationaal activistische groep genaamd de Vigo Vigilantes, genoemd naar de geweldige filmmaker en anarchist Jean Vigo, regisseur van L’Atalante (1934) wiens gezicht je hierboven achter de camera ziet. De Vigo Vigilantes zouden evenementen kunnen organiseren die de draak steken met de vercommercialisering van de filmwereld. De Oscars boycotten. Rode loper-evenementen belachelijk maken. Ze zouden ideeën jatten van de Situationisten, die radicale Franse beweging die stelde dat het openbare leven een performance is, een maskerade. Het zou feministisch zijn, divers, anti-islamofoob, queer. Schoktroepen voor de cinema.
In mijn werk met Tilda Swinton — a-pilgrimage.org, etc. — probeerden we cinefilie te mixen met religie, kinderfeestjes, flash mobs, rockconcerten en kunstinstallaties. We hadden lol en brachten het één en ander in beweging. Maar onze ideeën zouden nog veel verder kunnen reiken. Filmliefhebbers in Amsterdam, Beijing, Teheran, Denver, Edinburgh, Dakar, Kolkata, Sevilla, Kyoto, São Paolo en Adelaide spreken een gemeenschappelijke taal — de taal van Orson Welles en Jane Campion. Misschien moeten we inderdaad een beweging beginnen, een saboterende en ludieke beweging, gebaseerd op onze hartstocht. Laten we het de VV noemen.
Ik laat vast de buttons drukken.

Mark Cousins | twitter @markcousinsfilm