Filmpers – 31 januari 2016

UNMADE BEDS
Alexis Dos Santos
Regisseur Don Santos werkte met een minimaal budget en dat geeft zijn werkstuk een sympathieke en vooral authentieke uitstraling. En daarom neem je op de koop toe dat er veel aan mankeert… een wezenlijke structuur, doorwrochte karakters en boven alles een clou aan elk opgebouwd verhaal.
De Telegraaf (Dick van den Heuvel)

De camera ‘springt’, de acteurs — die veel improvisatieruimte kregen van hun regisseur — barsten in een dansje uit, en steeds is er even muziek. Muziek levert een krachtige bijdrage aan deze zoete, overrompelende film over ongedurige jonge mensen die troost en inspiratie bij elkaar zoeken. unmade beds voelt als een lekker rommelig bed waarin je je aan het eind best nog een keer zou willen omdraaien.
Trouw (Remke de Lange)

Net als in glue weet de Argentijnse regisseur haarfijn een sfeer te treffen van jeugdige overmoed, vol onbestemde verlangens en hooggespannen verwachtingen. unmade beds is melancholiek, maar ook licht en zonnig, en onvervalst romantisch. Cynisme is Axl en Vera vreemd. Beiden geloven in de liefde en in de mogelijkheid met een ander te versmelten.
de Volkskrant (Pauline Kleijer)

WENDY AND LUCY
Kelly Reichardt
Onder de oppervlakte schuilt een sterk confronterend drama over sociale onverschilligheid. Iedereen die Wendy ontmoet, doet zijn werk zonder stil te staan bij de gevolgen. Alleen een beveiligingsmedewerker trekt zich haar lot aan, zodat er toch nog een sprankje hoop flikkert.
Het Parool (Jos van der Burg)

Kelly Reichardt, een van de grootste talenten in de Amerikaanse onafhankelijke cinema, geeft het genre van de roadmovie een fabelachtige, nieuwe invulling. Dat deed ze eigenlijk al met old joy. wendy and lucy is een zo mogelijk nog intiemer portret van een jonge vrouw die in een afgeknipte broek en met afgeknipt haar de wijde wereld in gaat.
Trouw (Belinda van de Graaf)

Reichardt hanteert een weinig nieuwe, maar uiterst effectieve vertelstructuur: de kijker heeft net als Wendy geen idee wat er in de volgende scène zal gebeuren, niks kondigt zich aan. Hoofdrolspeelster Michelle Williams is voortreffelijk als de kwetsbare Wendy, die zich nog wel dapper verzet tegen het noodlot, maar in haar lichaamstaal en blik allang uitstraalt dat haar route omlaag gaat, niet omhoog.
de Volkskrant (Bor Beekman)

WELCOME
Philippe Lioret
Bijna documentair brengt regisseur Philippe Lioret de gebeurtenissen in beeld, met aandacht voor de persoonlijke problemen van voormalig zwemkampioen Simon en de persoonlijk gemaakte ervaringen van illegalen. Wie mensen leert kennen, zal ze minder snel veroordelen. Europa kan vanzelfsprekend niet al die buitenlandse gelukszoekers opnemen, maar tegelijk zou er begrip moeten zijn voor minder bevoorrechte mensen die dromen van een betere toekomst.
De Telegraaf (Eric Koch)

De plot van welcome is niet perfect. Waarom neemt Simon zijn vriend niet gewoon verstopt in zijn eigen auto mee naar Groot-Brittannië? Vrachtwagens worden zwaar gecontroleerd, maar geldt dat ook voor het personenvervoer? Lioret had op zijn minst iets met die vraag moeten doen. De bezwaren vallen echter allemaal weg in het licht van de topprestatie van Vincent Lindon als Simon: een grandioos voorbeeld van naturel acteren.
NRC Handelsblad (Peter de Bruijn)

De kracht van welcome ligt in de ingetogen wijze waarop regisseur Lioret zijn filmische aanklacht verpakt. De film voelt nergens als een politiek lesje, en is evengoed een tijdloos verhaal over twee mannen — de een jong, de ander ouder — die iets willen dat net buiten hun bereik ligt. De Irakees Bilal, die de laatste hindernis moet nemen op weg naar Engeland, waar zijn vriendinnetje op hem wacht. En de zwemleraar Simon, die in een scheiding ligt, maar eigenlijk niet zonder zijn vrouw kan.
de Volkskrant (Bor Beekman)

35 RHUMS
Claire Denis
Vanaf de openingsbeelden, waarin een trein in een hypnotiserend ritme over de rails glijdt, voorziet Denis haar verhaal van een betoverende sfeer. Het kalme spel van haar vaste groep acteurs draagt daaraan bij, het prachtige camerawerk van Agnes Godard, en de melancholieke muziek van de popgroep Tindersticks. Het knapst is de manier waarop Denis haar personages tot in de ziel weet te portretteren met een terloops gevangen blik, een gebaar of een half woord…
de Volkskrant (Pauline Kleijer)

Denis gaat helemaal tegen de clichés van de Parijse-buitenwijkfilm in door het harmonieuze leven een weduwnaar en zijn studerende dochter te filmen. Het is een stel dat volledig op elkaar is ingespeeld en nauwelijks woorden nodig heeft. De ruimte die daardoor vrijkomt op de soundtrack wordt door Denis gevuld met de heerlijk weemoedige liedjes van de Britse band Tindersticks. Het heeft een hypnotiserende werking, zeker als de camera daarbij over de treinrails glijdt.
Trouw (Belinda van de Graaf)

Denis laat in deze psychologische film veel in het midden. Het camerawerk is vanaf de schouder, maar dan wel met een camera die weinig beweegt. Een aantal scènes vormt een rare stijlbreuk. Zo is Josephines antropologieles plotseling wel erg didactisch. Denis is hier eventjes het spoor bijster in wat verder een mooi portret is van mensen die op een kruispunt staan in hun leven.
NRC Handelsblad (André Waardenburg)

MACHAN
Uberto Pasolini
Een armeluisversie van slumdog millionaire is machan wel genoemd. Hoewel hij veel rechtlijniger van stijl is, deelt hij met z’n rijke broer de levenslust en charme. ‘Broer’ of ‘maat’ betekent ook de titel van de film, die ontroerend is en onderhoudend door z’n vanzelfsprekende gevoel van camaraderie. Daardoor vergeef je hem ook met gemak de wat naïeve, slapstickachtige omgang met de thema’s van economische migratie en waardigheid door arbeid.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)

De film is nauwelijks serieus te nemen in zijn kritiek op het westerse immigratiebeleid. machan is echter wel redelijk geslaagd als een schelmenverhaal over buitenstaanders die het systeem verslaan met hun boerenslimheid. Met een goed getroffen couleur locale en veel humor brengt Pasolini de anekdote van het verdwenen handbalteam dat helemaal geen handbalteam was. En wat je er verder ook van vindt: dat is en blijft een geweldige mop.
Het Parool/GPD-kranten (Fritz de Jong)

Het aantrekkelijke van machan is dat Pasolini de ellende over de bittere armoede in Sri Lanka — met lekkende daken als dagelijkse ergernis — vermengt met optimistische humor die ervoor zorgt dat de kijker gaandeweg steeds meer sympathie krijgt voor de economische vluchtelingen. Eenmaal in Duitsland aangekomen, rest de vraag of de illegalen het zullen redden in een samenleving die niet op hen zit te wachten.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)