UNMADE BEDS

In een Londens kraakpand is het een komen en gaan van zoekende twintigers die van het ene unmade bed in het andere springen.

Het zelfverklaarde warhoofd Alexis Dos Santos heeft met unmade beds een film gemaakt als een ongekamde haardos. Hij springt alle kanten op en wil maar niet in model komen. Maar wat staat het charmant. Het onopgemaakte bed uit de titel staat in een Londens kraakpand, waar de jonge Madrileense wildebras Axl pas tot leven komt als de zon onder gaat. In zijn bed is het een komen en gaan. Als een verliefde stuiterbal doorkruist hij de stad, om iedereen voor zich in te nemen. Lost and Found is de veelzeggende naam van de club waar hij kind aan huis is. Ondertussen is hij op zoek naar zijn vader, een makelaar waarbij Axl klant wordt zonder zijn verborgen agenda kenbaar te maken. De punky Weltschmerz uit glue (2006), Dos Santos’ geweldige debuut, mag dan behoorlijk zijn afgezwakt, aanstekelijk is unmade beds nog steeds. Het is een behoorlijk niemendalletje maar wel eentje die lekker soepel valt. De energie spat ervan af. Dat de film een heerlijk rommeltje is, strookt eigenlijk wel met de levenshouding van de hoofdpersoon. Rammelende gitaren moet je ook niet willen stemmen. Dos Santos zoekt liever een andere toon, waarbij hij dankbaar gebruik maakt van een soundtrack vol indie-bandjes.

Energiebel
In zijn vorige film glue kreeg Dos Santos iets opmerkelijks voor elkaar: het zo vaak gebruikte coming-of-age-verhaal liet hij sprankelen alsof het voor het eerst werd verteld. Rauwheid en naïveteit wisselden elkaar af, waarmee Dos Santos navolging heeft gekregen: uit Uruguay kwam dit jaar het soortgelijke en bijna even geweldige debuut acné.
In unmade beds loopt de energiebel van de doelloze twintigers gedurende de film langzaam leeg. Daar moet wat voor in de plaats komen. De speelsheid waarmee Axl en Vera zich door het leven slaan, is een mooi tegengif tegen de monotonie. Vera krijgt als boekwinkelmedewerker de vervelende opdracht om alle boeken in de juiste volgorde te zetten, terwijl ze weet dat ze eigenlijk ook in haar eigen leven orde op zaken moet stellen. De driehoeksverhouding waar ze in belandt vraagt daar om (de derde persoon in dit liefdesspel wordt gespeeld door de Nederlandse acteur Michiel Huisman). Maar het is gemakkelijker om de kop in het zand te steken.
De drie twintigers zijn als planten die zich nog moeten wortelen en alle kanten opschieten. Ooit zullen ze gesnoeid worden, waarna hun basis steviger zal worden, maar zo ver is het nog lang niet. Bloeien doen ze gelukkig al wel.

Mariska Graveland