Filmpers – 29 december 2015

THE HURT LOCKER
Kathryn Bigelow
the hurt locker heeft verder weinig tijd voor bespiegeling of karakterontwikkeling. Daarvoor is hij te veel actiefilm, opgebouwd uit een serie escalerende set pieces: bermbom, autobom, zelfmoordterrorist, met een hinderlaag voor de broodnodige variatie. Regisseur Kathryn Bigelow bombardeert de zintuigen met gruizige beelden uit de schoudercamera, hectische montage, een daverende soundtrack, die de film bijna tot een fysieke ervaring maakt.
NRC Handelsblad (Coen van Zwol)

De film van Bigelow is een meesterwerk in de reeks films over de Amerikaanse bemoeienis in Irak. Niet alleen door het verbijsterende realisme van haar verhaal, maar vooral door het personage van James, die zich nooit aan de regels van zijn meerderen houdt. Hij is een ongeleid projectiel dat bommen onschadelijk maakt. En daardoor levens redt. Dat is de drug waar het motto van de film naar verwijst.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

Van de schokkende opening tot aan het wrange slot grijpt Bigelow de kijker bij de keel, waarna we ons mogen afvragen wat er terecht moet komen van de jongens die er middenin stonden. the hurt locker is een meesterlijke actiefilm, en een hartverscheurende tragedie.
Het Parool/GPD-kranten (Bart van der Put)

LOURDES
Jessica Hausner
lourdes is geen aanval op de katholieke kerk. Hausner onderzoekt met oprechte interesse de filosofische en sociale consequenties van wonderen. Secuur ontleedt ze een warrige kluwen van hoop, geloof en toeval. De sterke hoofdrol van Sylvie Testud brengt nog meer nuance aan. Testud maakt van Christine meer dan een kwetsbare, zielige patiënt.
de Volkskrant (Pauline Kleijer)

Wat de film bijzonder maakt is Hausners blik op de gelovigen. Zij vermijdt de ironische blik van de ongelovige buitenstaander en neemt de wanhoop van de zieken serieus. Dat levert ontroerende beelden op van mensen die diep van binnen misschien beter weten, maar voor wie het geloof in een wonder een laatste strohalm is. lourdes maakt die brandende wanhoop voelbaar.
Het Parool/GPD-kranten (Jos van der Burg)

lourdes is aanvankelijk een sombere film, maar wint gaandeweg aan lichtheid. Het cynisme van de filmmaker ten aanzien van Mariaverering sijpelt steeds trefzekerder door de vertelling heen. Als dan Christine ook nog wordt aangeraakt door Maria en opstaat uit haar rolstoel, wordt lourdes bijna grappig. Vooral omdat het een tijdelijke opleving van Christines ziekte blijkt.
De Telegraaf (Annet de Jong)

HADEWIJCH
Bruno Dumont
Iedere poging om hadewijch volledig te doorgronden, moet het afleggen tegen de filmer, die waakt voor eenduidigheid. Dumont legt de mystiek — doelbewust of niet — vooral in de dialoogloze tussenmomenten. Als de camera prachtig beheerst van een voor de regen schuilende vogel naar het radeloze gelaat van Celine glijdt, in de kloostertuin. Of wanneer ze achterop een gestolen scooter met Yassine door het Parijse verkeer suist — héél even lijkt Celine écht verlicht. Maar nog altijd niet dichter bij God.
de Volkskrant (Bor Beekman)

In het naar zon en Jezusbeeld opgeheven gezicht van Celine filmt Dumont de ontvankelijkheid. Wij kijken naar haar verlangen maar erin opgaan lukt niet. Je voelt de stad, het bos, het klooster maar Celine zelf blijft op afstand. Haar keuzes schijnen al te eenvoudig. Tot de laatste ontroerende scène die overkomt als de geloofsverklaring van deze regisseur: God schuilt in aarde, gras, in modder en vlees. En in film.
Trouw (Jann Ruyters)

hadewijch is een antireligieuze film. Religie is een substituut en geloof leidt alleen maar tot uitwassen. Want waarom versmelten met iemand die onzichtbaar is als je verlossing kunt vinden in aardse liefde? Als de kuise Celine Yassine krachtig omhelst, vraagt hij verbaasd: ‘Heb je behoefte aan liefde of zo?’ Dumonts film geeft antwoord op die retorische vraag.
NRC Handelsblad (André Waardenburg)

DOGTOOTH
Yorgos Lanthimos
Het strak gestileerde, tot in de puntjes uitgedachte drama openbaart een totaal eigen wereld, waar absurde wetten en regels gelden, vooral rond seks en geweld, en waar kinderen, als in een angstaanjagende scifi, compleet in de macht zijn van hun ouders. Lanthimos vertelt hiermee ook een groter verhaal. Het gaat niet alleen over Griekse ouders die hun kinderen graag thuis en afhankelijk houden, maar ook algemener, over het opgroeien in een schijnwereld.
Trouw (Belinda van de Graaf)

dogtooth was een van de meer geruchtmakende films tijdens het filmfestival Rotterdam. En, toegegeven, de film gaat heel ver: van de weinig verhullende seksscènes, de brute uitbarstingen van pa tot een erg ongemakkelijke badscène tussen de broer en zijn twee zussen. Hoewel voor velen de ontmoeting tussen een ongelukkige kat en een tuinschaar waarschijnlijk nog het heftigste is. Toch werkt de film juist omdat de regisseur zich wel aan de wetten van dit absurde universum houdt.
Het Parool/GPD-kranten (Bregtje Schudel)

De tot in de finesse gestileerde rolprent is totaal onvoorspelbaar. Wanneer kleine stukjes buitenwereld zich alsnog ongecontroleerd een weg naar binnen banen, krijgt dogtooth iets van een sociaal experiment dat volkomen uit de hand loopt. De resultaten zijn fascinerend, schokkend en gewelddadig, maar op een onnadrukkelijke manier soms ook hilarisch komisch. Een traktatie voor de avontuurlijk ingestelde arthouseganger.
De Telegraaf (Marco Weijers)

LEBANON
Samuel Maoz
Maoz verfilmt in deze film zijn eigen oorlogservaringen in Libanon, en je begrijpt dat het hem dat ruim twintig jaar kostte. (…) Jammer is wel dat Maoz de pathetiek af en toe al te erg opvoert zoals in het shot van de moeder die schreeuwend om haar zoon haar jurk verliest en naakt voor de tank opduikt. Tegenover een tank is iedereen altijd al naakt, zowel zij die ervoor staan als zij die erin zitten.
Trouw (Jann Ruyters)

Dat de mannen geen inleefbare karakters worden is niet erg; het maakt het verhaal des te universeler en hun mengeling van doodsangst en afschuw, van verwarring en wantrouwen bijna tastbaar. Want Maoz’ film mag dan lebanon heten, maar hij laat zien wat voor alle oorlogen geldt: geen keuze is de goede en er bestaat geen enkele zekerheid.
de Volkskrant (Floortje Smit)

lebanon is een van die films die ons eerder iets wil laten ervaren dan vertellen. Hij wil laten voelen wat het betekent om niets anders te kunnen doen dan orders opvolgen — vuur! Omdat er uit lijfsbehoud gewoon niets anders opzit dan op de autoriteit of het inzicht van anderen te vertrouwen. Omdat je zelf te weinig ziet. En misschien schiet de ander wel eerst. Maar zeker weten doe je het nooit. Niet eens of er wel een ander is. Dat lijkt me een volmaakte metafoor van oorlog.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)