Actie! Op de set van Wheelie

Datum 04-12-2024
Auteur Jan Pieter Ekker en Bob Bronshoff
Thema Actie!Filmkrant 474
Deel dit artikel

V.l.n.r. gaffer Maxime Pottuit, Joy Wiekens (Andrea), 2nd AC Boyd Bakema, DoP Jeroen Kiers, 1st AC Bob Aronds, Gwen Maduro (agent), Samuel Reurekas (Reza), Michiel Nooter (René), set dresser Eva de Rijke en regisseur Isis Mihrimah Cabolet. Foto: Bob Bronshoff

Markenplein 1, 1011 MV Amsterdam, 21 juni 2024, 15.30 uur

“Is Sam er klaar voor?”, vraagt de opnameleider. “Ja? Geluid… en actie!” Een paar tellen later komt Samuel Reurekas, tweedejaars aan de Toneelacademie Maastricht, in zijn rolstoel een klaslokaal op de derde verdieping van de Nederlandse Filmacademie binnenrijden. Achter een tafeltje zitten twee docenten: Andrea (Joy Wielkens) bekijkt een blaadje met Reza’s gegevens, René (Michiel Nooter) werpt hem een warme glimlach toe.

De scène, die – min of meer – ook echt had kunnen plaatsvinden in het markante gebouw van de Filmacademie, is onderdeel van Wheelie, een tragikomische coming-of-age-film van Isis Mihrimah Cabolet. Zij rondde in 2011 haar opleiding af aan de Toneelacademie Maastricht en acteerde sindsdien in theaterstukken, series en films. Sinds 2020 is Cabolet tevens werkzaam als scenarist en regisseur. In 2022 kreeg ze een Gouden Kalf-nominatie voor het door haar geschreven en geregisseerde Diep in de nacht, een korte popmusical met Merol. Op het afgelopen Nederlands Film Festival won ze met Lotte Tabbers het Kalf voor hun scenario voor Michael Middelkoops Dit is geen kerstfilm (vanaf 19 december 2024 te zien op Prime Video).

De Telefilm Wheelie, geproduceerd door The Rogues in coproductie met BNNVARA, is Cabolets speelfilmdebuut. Hij draait om de 21-jarige Reza, die geen idee heeft wat hij met zijn leven wil, behalve skateboarden, joints roken, meisjes tongen en hangen met zijn vrienden. Dat verandert als hij na een ernstig motorongeluk permanent aan een rolstoel gekluisterd is.

De (overwegend jonge) crewleden die niet strikt noodzakelijk zijn, worden naar de gang gedirigeerd. Cabolet zit met een monitor voor haar neus bij het raam – koptelefoon op haar hoofd, hand onder de kin. DoP Jeroen Kiers zit op een kistje achter de camera. Reza schuift soepeltjes de stoel weg die voor het tafeltje staat en neemt plaats tegenover het toelatingscomité.

“Je hebt indruk gemaakt”, zegt Andrea. “Je film was dynamisch, fris, brutaal.” “Ongepolijst en daardoor erg charmant”, vult René aan. “Herken je jezelf daarin?” Reza haalt zijn schouders op. “Ik monteer sinds m’n elfde alle skatefilmpjes van mij en m’n vrienden”, zegt hij dan. Andrea knikt. “Het werk dat je hebt aangeleverd is duidelijk zeer autobiografisch van aard. Hoe denk je dat het zal zijn als je iets moet monteren waar jij helemaal niets mee te maken hebt?” Voordat Reza kan antwoorden, stelt René een volgende vraag – en gaat het gesprek een kant op die hij niet zag aankomen.

“Oké Reza, dank je wel voor je komst”, zegt Andrea ten slotte. “We hebben genoten van je film.” “Ben ik aangenomen?” riposteert Reza. De docenten moeten lachen. “Je krijgt over een paar weken een telefoontje”, rondt René het gesprek af.

Na de eerste take is Cabolet nog niet helemaal tevreden. Tegen de docenten: “Jullie blikken waren iets te nadrukkelijk.” En tegen Reurekas: “Ze proberen je een beetje uit de tent te lokken. Je schrikt, maar probeert dat te verbloemen.” En weer tegen de docenten: “Als Sam vraagt of hij is aangenomen, vinden jullie dat ook wel een beetje schattig; hij heeft echt geen idee.”

Bij de tweede take verspreekt Wielkens zich (“Geza, sorry, Reza”), in de derde take is de boom boven Reza’s hoofd even in beeld. Maar na de vierde take klapt Cabolet tevreden in haar handen. “Tot hier. Heel goed! Ik vond de toon heel goed! We gaan de camera verplaatsen.”