Zeevonk

Elkaar troosten bij een groot verlies is moeilijk, maar fantasie kan helpen. Lena’s speurtocht naar het monster dat volgens haar haar vader wegnam is geselecteerd voor Cinekid. Maar ook volwassen kijkers zullen diep geraakt worden.

Ontroerend en onstuimig zijn die eerste beelden die het geluk van de elfjarige Lena laten zien. Een vertrouwelijk moment met haar vader, zeevisser in Oostende, naast een uitgelaten stoeipartij. Het breed lachende meisje als ze haar eigen zeilbootje stoer door de schuimende golven stuurt. En dan, abrupt, de ingetogen ernst bij de uitvaartplechtigheid – Lena’s vader en twee van zijn vrienden zijn tijdens een storm op zee omgekomen.

Het is een groot contrast, maar geen effectbejag. Omdat het volstrekt eerlijk is. Aan tranen is Lena op dat moment nog niet toe. Een meisje in verwarring dat zich moeilijk troosten laat. Haar boosheid wordt nog groter, wanneer ze mensen hoort fluisteren dat het ongeluk misschien haar vaders schuld was. Was hij onvoorzichtig geweest? Lena weigert het te geloven. Ze komt in verzet.

Regisseur Domien Huyghe bedacht het gegeven voor zijn eerste lange speelfilm samen met zijn zus Wendy. Hun vader was weliswaar geen visser, maar stierf wel onverwacht toen ze nog jong waren. Het gevoel van eenzaamheid en kwaadheid is autobiografisch, vertelde Huyghe tijdens een Q&A in Berlijn, waar Zeevonk begin dit jaar de jeugdsectie Generation Kplus mocht openen. Nu is de film geselecteerd voor de internationale competitie van Cinekid.

Wat Zeevonk als drama over rouwverwerking een originele en innemende draai geeft, is de manier waarop Lena met haar fantasie een uitweg zoekt. Het moet een geheimzinnig zeemonster geweest zijn dat haar vaders schip deed omslaan, verzint ze, en ze rust niet voordat haar vrienden haar helpen zoeken naar bewijs. Een zoektocht naar een monster dat even groot is als haar verdriet. Een avontuur waarbij magie en nuchterheid om voorrang strijden. En voor de oudere kijkers is dat monster natuurlijk een sterke metafoor.

Heel goed hoe Huyghe een tienerwereld neerzet die herkenbaar is voor jong publiek en tegelijk de volwassen blik serieus neemt. Ook los van het monsteridee is het aangrijpend en psychologisch geloofwaardig om te zien hoe Lena vecht met dit verlies. En naast alle zwaarte maakt hij ook ruimte voor een lichte toets en de onverwachte troost van een mooie herinnering, een hartveroverend moment.

De opbouw is betrekkelijk los, met veel aandacht voor de moeite die Lena, haar vrienden en haar moeder hebben elkaar weer te vinden. Misschien dat het voor jongere kijkers daardoor even duurt voor het spannend wordt, maar aan de andere kant is het heel gemakkelijk om mee te voelen. Mede door de ogenschijnlijk moeiteloze manier waarop de jonge hoofdrolspeler Saar Rogiers zich heeft ingeleefd. Op naar een betoverende finale, met een creatieve slotnoot van Lena’s oudere broer die je zeker bijblijft.