YI YI

Van de wieg en de kist en alles daartussen

  • Datum 06-01-2011
  • Auteur
  • Gerelateerde Films YI YI
  • Regie
    Edward Yang
    Te zien vanaf
    01-01-2000
    Land
    Taiwan/Japan
  • Deel dit artikel

Jongetje maakt foto’s van achterhoofden

Met het rijkgeschakeerde Yi yi won de Taiwanese Edward Yang de prijs van de beste regie in Cannes. Yang toont het moderne leven in Taipeh aan de hand van een familie die in een korte tijd heel wat meemaakt.

De achtjarige Yang Yang maakt graag foto’s van de achterkant van de hoofden van mensen uit zijn omgeving. Hij vindt het vervelend dat deze mensen hun eigen achterhoofd niet kunnen zien, vandaar de foto’s. Het is één van Yang Yangs zorgen die passen bij het vroegrijpe karakter van het Taiwanese jongetje. Het personage Yang Yang balanceert tussen een al te gekunstelde constructie van regisseur Edward Yang (A Confucian confusion, Mahjong) en de innemendheid die hoort bij de leeftijd van het kind.
Yang Yang is het jongste lid van de familie Jian uit Taipei, de hoofdstad van Taiwan. Naast zijn vader, moeder, zusje en comateuze oma ziet hij regelmatig zijn idiote oom A-Di. Bij lange na niet komt hiermee een eind aan de lijst met personages die Yi yi bevolken, waardoor het soms wat lastig is om overzicht te houden op het aantal familieleden en aanverwanten en hun onderlinge relatie. Daarom trekt Yang bijna drie uur uit voor zijn verhaal.
Yang filmt Taipei zonder opsmuk, realistisch. Gewone straten, pleinen en winkels. Hij laat ons gluren naar willekeurige Taiwanezen, zo lijkt het. Hoewel hij geen Wong Kar-wai is, wordt na een tijdje wel duidelijk dat dat ‘gewone’ wel meevalt. Net als zijn Hongkong-collega geeft Yang bijzonder veel om de kadrering, zij het veel subtieler, wat de spanning ten goede komt. Soms lijkt de film op een toneelstuk waar verschillende ruimtes zich naast elkaar bevinden en er twee ontwikkelingen in het verhaal tegelijkertijd kunnen plaatsvinden. Yang filmt op die manier talloze keren de hal in de flat van het gezin Jian waar vaak meer gebeurt dan in het huis zelf. Er vinden ruzies plaats en door het leven van de buren parallel te laten lopen aan dat van het gezin Jian maakt Yang een duidelijke karakterschets van de gezinsleden.

Clown
Toch doet hun verhaal er vreemd genoeg niet zo veel toe. Yang suggereert dat het even goed een andere familie met andere verhalen had kunnen zijn. Hij vertelt van de wieg en de kist en alles wat daartussenin gebeurt. Zijn ’toevallige’ vehikel daarvoor is de familie Jian.
Yang heeft hun leven uitvergroot door in een korte tijdspanne veel gebeurtenissen te laten plaatsvinden. Voorbeeld is oom A-Di die de clown van de film is. Dat relativeert en levert soms slapstick-achtige scènes op. A-Di zorgt voor drama en humor, waardoor hij de serieuze toon regelmatig wat openbreekt. Van een heel ander kaliber is het kind Yang Yang dat soms zinnen voor zijn kiezen krijgt die ondanks de wijsheid die bij het karakter van de jongen past, overdreven volwassen zijn. De regisseur gebruikt op die momenten het kind te veel als rustpunt en reflecterend element in zijn vertelling. Het is begrijpelijk dat hij deze constructie inbouwt maar tegelijk ook de enige, minimale teleurstelling in een ontroerende, charmante film die ondanks zijn lengte geen moment verveelt.

Gerlinda Heywegen