Writing with Fire
Documentaire schiet als cinema tekort
De Indiase documentaire Writing with Fire geeft een kijkje achter de schermen van de enige krant in India die gerund wordt door vrouwen. Daarmee belicht de documentaire een interessant onderwerp, al wordt het niet meer dan een soort making-of reportage.
Writing with Fire volgt een groep journalisten van de krant Khabar Lahariya, op het moment dat die de overstap maakt van een papieren uitgave naar digitale journalistiek. Khabar Lahariya werd in 2002 opgericht door een groep vrouwen in de provincie Uttar Pradesh in Noord-India. Het is niet alleen een unicum omdat de krant volledig wordt gerund door vrouwen, maar ook omdat al deze vrouwen Dalit zijn, de onderlaag van de Indiase samenleving die zo laag in aanzien staat dat hij buiten het kastensysteem valt.
Er is geen twijfel over mogelijk dat de enige krant in India met een redactie bestaande uit vrouwen een interessant onderwerp voor een documentaire is. En als documentaires slechts de taak hadden interessante onderwerpen te belichten, dan zou Writing with Fire een meesterwerk zijn. Maar een documentaire zou méér moeten zijn dan een reportage over een bijzondere groep mensen. Als cinema schiet Writing with Fire tekort.
Makers Sushmit Ghosh en Rintu Thomas jongleren met een heleboel onderwerpen – moord op journalisten, verkiezingen, het kastensysteem en de verkrachting van vrouwen – en wisselen deze af met interviews over de worstelingen van de journalisten als werkende en gemarginaliseerde vrouwen.
Het vergt moed en doorzettingsvermogen om deze onderwerpen vast te leggen. De makers leggen kilometers te voet af om het werk van de journalisten vast te leggen, die hun eigen reportages trouwens met hun mobieltjes maken. Maar het ontbreekt de film aan verhaal en creativiteit. Writing with Fire blijft steken in een chronologische aaneenschakeling van gebeurtenissen, die zwaar leunt op tekstuele uitleg die tussen scènes in beeld verschijnt.
Zo verwordt de documentaire tot een soort making-of van het YouTube-kanaal van Khabar Lahariya. De documentaire werpt zijn blik op het belangrijke werk van de journalisten, maar voegt weinig toe aan hun reportages. De interessantste momenten in de film zijn die waarin de journalisten vertellen over de sociale gevolgen van hun keuze om te werken. Een vrouw die werkt tast namelijk de eer van haar familie aan. “Moet ik mijn vrijheid opofferen om de eer van mijn familie te redden?” vraagt een journalist zich hardop af.
De gebeurtenissen die de vrouwen verslaan, sluiten bijna naadloos aan op hun persoonlijke strubbelingen. Toch blijft de connectie tussen nieuws en verslaggever oppervlakkig. De twee losse observaties (van de precaire positie van vrouwen in NoordIndia en van het stigma waarmee de journalisten te maken krijgen) komen nooit helemaal samen in een overkoepelende verhaallijn.
