World of Tomorrow Episode Two: The Burden of Other People’s Thoughts
Vijfde meesterwerk op rij
World of Tomorrow 2
Don Hertzfeldt is een volstrekt originele meesteranimator, die aan zijn eenvoudige stokfiguurtjes de meest diepzinnige (en tegelijk meest kinderlijke) inzichten ontlokt. Betreed de Wereld van Morgen, huiver en vind troost.
En ja hoor! Hertzfeldts derde meesterwerk op rij, na It’s Such a Beautiful Day (2012) en de eerste World of Tomorrow (2015). Of eigenlijk zijn vijfde, want het uur durende It’s Such a Beautiful Day was samengesteld uit drie korte films (Everything Will Be OK, 2006; I Am So Proud of You, 2008; en It’s Such a Beautiful Day, maar dan kort, uit 2011).
Dat doet hopen dat ook World of Tomorrow Episode Two, met zijn 23 minuten zes minuten langer dan deel één, toewerkt naar een feature-length montage. Het Star Wars-iaanse ‘Episode Two’ lijkt in elk geval verdere sequels te suggereren en Hertzfeldt zelf houdt die mogelijkheid ook open. Hij verwijst daarbij overigens niet naar Star Wars, maar naar Boyhood (2014), want de existentieel-filosofische, tragikomische en bijna onnavolgbaar op zichzelf terugslaande WoT-films zijn gebaseerd op geïmproviseerde gesprekjes met zijn nichtje Winona Mae.
Die was vier bij deel één en is nu vijf bij deel twee. En dat merk je: haar personage Emily is in Episode Two merkbaar breedsprakiger. In plaats van losse zinnetjes creëert ze hele fantasiewerelden, die Hertzfeldt tot leven wekt met zijn emotionerende stokfiguurtjes en minimalistische computeranimatie vol glitches. Haar Emily ontmoet in Episode Two Emily 6, prachtig monotoon ingesproken door collega-animator Julia Pott, een onvolkomen back-upkopie van Emily’s toekomstige derde-generatiekloon. Zij is terug in de tijd gereisd om met haar vijfjarige origineel de gaten in haar persoonlijkheid aan te vullen. Emily 6 ervaart existentiële leegte, maar mist empathie — als een ‘Mary Poppins met hersenbeschadiging’, zoals Hertzfeldt het omschreef.
Emily 6 is met haar onvaste identiteit verwant aan Bill, de dementerende (of psychotische) hoofdpersoon van It’s Such a Beautiful Day. En net als hij werkt Emily 6 zich met schrijnende humor en aangrijpende constateringen (“Am I dying? I feel beautiful.“) naar een existentieel troostend slot, dat voorbij de wereld van stokfiguurtjes reikt tot in de onze.
Want Hertzfeldt heeft écht iets te zeggen over het leven. Iets wat kinderlijk en diepzinnig is. Iets wat weemoedig is en danst. En dat kan hij in een dik kwartier. Ik kan hem niet genoeg prijzen — om Episode Two te citeren: “I am glad we were both alive at the same time.”
Oh en zei ik vijf opeenvolgende meesterwerken? Ik bedoelde zes: in de tussentijd maakte Hertzfeldt voor The Simpsons een van de beste couch gags ooit, The Simpsons Travel Into the Future, met hun eigen eveneens gedegenereerde afstammelingen (gratis online).
