Working Woman
Tragedie rond macht en geslacht
In haar #MeToo-film Working Woman kaart de Israëlische regisseur Michal Aviad een belangrijk onderwerp aan: seksuele intimidatie op de werkvloer. Maar hoewel ze raak signaleert, ontstijgen film en personages niet het gehalte van een case study naar een onhoudbare werksfeer.
Michal Aviad maakte altijd al films over vrouwen. Aanvankelijk alleen documentaires, zoals The Women Next Door (1992) over de vrouwelijke perceptie op militair geweld of Ever Shot Anyone? (1995) waarin ervaringen met het leger door de ogen van vrouwen wordt bezien. Zelf noemt ze die nadrukkelijke inclusiviteit, zoals het niet uitsluiten tegenwoordig heet – haar feministische manier om te laten zien dat de vrouw ertoe doet.
Met haar tweede fictiefilm Working Woman richt ze zich nu op seksuele intimidatie op de werkvloer. Een onderwerp dat door ‘het geval’ Harvey Weinstein gemakkelijk wordt afgedaan als iets dat voornamelijk in de entertainmentindustrie plaatsvindt, maar Aviads eerste plannen voor deze film stammen al van ver voor die onthullingen. Ze begon eraan in 2012; iedere dag hoorde ze er namelijk wel iets over van vrouwen uit verschillende werkgebieden. En waar de traditie onder eerdere generaties was om er maar niet over te praten, is het verschil hooguit dat de huidige generatie er ruchtbaarheid aan geeft.
De tragedie rond macht en geslacht wordt geschetst aan de hand van de dertigjarige Orna (Liron Ben-Shlush uit Next to Her), de werkende vrouw uit de titel. Met haar man en kinderen woont ze in Jeruzalem. Hij opent net zijn restaurant en hun financiële situatie is van het soort ‘we kunnen pas een computer kopen als de koelkast is afbetaald’. Gelukkig krijgt Orna net een baan bij een makelaar waar ze binnen de kortste keren promotie maakt. Maar aangesneden pijnpunt 1: is dit vanwege haar kunnen of omdat de makelaar een oogje op haar heeft?
Aviad en haar coscenaristen weten vooral zulke dubbele moralen subtiel aan te snijden, vragen waarvan je hoopte ze niet meer te hoeven stellen. Lange tijd bewegen ze zich in het grijze gebied tussen dader en slachtoffer, de wisselwerking tussen man en vrouw en de rollen die we aannemen. Maar helaas staat het vooropgezette plan misstanden aan de kaak te stellen zo erg op de voorgrond, dat het inblazen van wat leven nauwelijks ter zake doet. Terwijl de film zich toespitst op situaties op en om en over de werkvloer, wordt vergeten met een klein zijspoor of een bijzin mensen te maken van de personages. Working Woman is daarmee geen doorleefde film, maar een reeks rake observaties die als discussiestuk kunnen dienen op het werk.
