WILD THINGS

Dat een vliegende start niet altijd het begin is van een glansrijke carrière, blijkt na het zien van John McNaughtons nieuwste film Wild things. Seks, moord en bedrog zijn de ingrediënten van deze thriller die ten onder gaat aan een overdaad aan plotwendingen en een al te grote wens van de regisseur om vooral duidelijk te zijn. McNaughton voor beginners.

Wat is er toch gebeurd met John McNaughton, de regisseur wiens debuutfilm Henry: portrait of a serial killer na een lange weg in het cultcircuit insloeg als een bom en inmiddels wordt gezien als een mijlpaal in de hedendaagse cinema? Mad dog and Glory uit 1993 was nog redelijk succesvol, maar zijn laatste film, Normal life, bracht het in ons land niet verder dan de schappen van de videotheek. Nu Wild things in première gaat word je zowaar nieuwsgierig naar Normal life, want blijkbaar is deze film nog slechter dan het nu uitgebrachte Wild things. Of gewoon minder commercieel, want Wild things is een buitengewoon gelikte thriller met — zo moeten we geloven — Hele Stoute Mensen en Hele Stoute Seks. De stoute mensen zijn onder andere de studentendecaan Sam Lombardo (Matt Dillon) en de studentes Kelly Van Ryan (Starship troopers Denise Richards) en Suzie Toller (Neve Campbell, bekend van Scream), die hem na een wilde nacht beschuldigen van verkrachting. De rijke moeder van Kelly (Theresa Russell) heeft zo haar eigen motieven om Lombardo te laten hangen en wordt daarbij geassisteerd door haar advocaat (Robert Wagner). Kevin Bacon, die de film mede produceerde, speelt de plaatselijke rechercheur Ray Duquette, die op meer uit is dan het vinden van daders alleen. Het broeit in Blue Bay, Florida. Maar niet genoeg.

Hopeloos script
Misschien had McNaughton zich moeten bedenken toen hij besloot het script van Stephen Peters te verfilmen, want de belangrijkste oorzaak voor het feit dat Wild things zo’n slechte film is geworden, is het script. "With Wild things, I read about thirty pages, and when I got to the end, I had no idea what was going to happen. I was completely surprised", aldus McNaughton in de persmap. Voor verrassingen zorgt de film zeker, maar het probleem is dat er zoveel plotwendingen zijn dat het je als kijker halverwege een worst zal zijn wat er gaat gebeuren. Weer een moord? Weer een onvermoede relatie? ’t Zal wel. Zoveel energie heeft Peters gestopt in het bedenken van weer een verrassing, dat hij vergeten lijkt te zijn dat deze wendingen ook nog ergens toe moeten leiden. Nu komt het verhaal niet verder dan de burgermanswijsheid van Kevin Bacon: "People aren’t always what they appear to be. Don’t forget that."
Hoe is het mogelijk dat McNaughton ons eerst liet opschrikken met Henry: portrait of a serial killer, waarin juist door het ontbreken van enig (moraliserend) commentaar een maximaal effect wordt bereikt, en hij ons nu opzadelt met een film die behalve aan de vele verrassingen tevens ten onder gaat aan een overdaad aan uitleg. Zelfs wanneer de film is afgelopen en het duidelijk is hoe alles in elkaar zat, komt McNaughton nog met een paar scènes die alles verklaren wat eventueel nog onduidelijk was. Je wordt er moe van.

Echte mensen
In Amerika komt het voor dat docenten niet meer in hun eentje toezicht durven te houden bij een tentamen, uit angst dat een studente met een onvoldoende hem afstraft met een beschuldiging van seksuele intimidatie. McNaughton heeft dus een controversieel onderwerp bij de haren genomen, maar doet geen enkele moeite om hier uitspraken over te doen.
Is er dan niets goed aan de film? McNaughton bewees al met Henry: portrait of a serial killer een goed oor te hebben voor geluid en muziek. Wild things heeft weer een uitstekende score, maar daarmee heb je nog geen goede film. Ook Bill Murray, die als advocaat van Sam Lombardo beter speelt dan alle anderen bij elkaar, kan de film niet redden, omdat zijn rol daarvoor te klein is. De andere acteurs zijn vooral mooi en lijken ‘voor elk wat wils’ te moeten bieden: blond met grote borsten (Richards en Russell), donker met haar op de borst (Dillon), blond met blote piemel (Bacon) en donker met grungy look (Neve Campbell). Ten overvloede deelt McNaughton in een interview mee dat "the male and female characters should appear to be beautiful, which is in direct opposition to who they really are". Hiermee wordt duidelijk dat hij zich met deze film richt op een wel heel jong publiek, een publiek dat het waarschijnlijk ook nog pikt wanneer de regisseur zegt: "This story could really happen. Real people do some of these stupid things." Echte mensen? Wat is er toch gebeurd met John McNaughton?

Annemarie Vollebregt