Wild Mountain Thyme

Liefde als Ierse ansichtkaart

Wild Mountain Thyme

Een vederlichte romkom op het Ierse platteland moet het hebben van zijn speels acterende sterrencast.

Wat is Jon Hamm toch goed. Zijn bijrol in Wild Mountain Thyme is een hedendaagse variant op zijn iconische personage Don Draper in tv-serie Mad Men en stelt qua tekst niet veel voor, maar elke oogopslag is raak. Hamm speelt Adam, een zakelijk geslaagde Amerikaan die naar zijn oom in een Iers gehucht afreist om diens boerderij over te nemen en als het even meezit een vrouw te vinden. Zijn plannen ketsen af op de weerbarstige karakters in het dorp. Adam leest en analyseert de situatie snel, maar is uiterst naïef waar het zijn rurale droom betreft. “Je handen zien er niet uit als voeten”, spot de vrouw die naast hem zit in het vliegtuig. Zo schaapachtig als hij dan kijkt – het is maar weinig hunks gegeven.

Ondanks de puike bezetting (naast Hamm ook Christopher Walken en Emily Blunt) is Wild Mountain Thyme verder een wankel geheel. Regisseur en scenarist John Patrick Shanley is van huis uit toneelschrijver, met een paar grote filmsuccessen op zijn naam: hij won een Oscar voor het scenario voor de lyrische comedy Moonstruck (1987) en verfilmde zelf zijn bekroonde stuk Doubt (2008), over een vermeende misbruikzaak in de katholieke kerk. Wild Mountain Thyme is bedoeld als ode aan Shanley’s Ierse voorouders en bevat veel imponerende drone-shots van sappige groene heuvels, maar verder worden er vooral clichés onderstreept: regen, sterke drank en sterke verhalen. Bij de Ieren leverde de trailer van de film al net zulke verontwaardigde reacties op als eerder hoofdrolspeelster Debra Messing (Will & Grace) in de Broadway-versie: wat was dit voor onzinnig, nep-Iers accent?

Het plezier dat Wild Mountain Thyme met een beetje goede wil toch oplevert zit hem in de romantiek: Rosemary (Emily Blunt) en Anthony (Jamie Dornan) wonen van kinds af aan naast elkaar en zijn voor elkaar bestemd, maar hij stuntelt en hapert totdat zij er stapelgek van wordt. Hun laatste, lange, duidelijk voor het podium geschreven scène vol snelle stemmingswisselingen is de leukste – op een donkere, kletsnatte ochtend belanden ze samen in haar keuken en dwingt ze hem eindelijk tot een bekentenis.

Hier en daar duikt wel een beklemmend conservatieve moraal op. Een man mag van Rosemary niet “naar zeep ruiken”, en gay? Néé zeg, Anthony is niet gay – hij deinst achteruit bij de suggestie. Liefde vinden in een Iers dorp is niet voor iedereen weggelegd.