Wij

De naïviteit van hipsternozems

  • Datum 02-05-2018
  • Auteur
  • Gerelateerde Films Wij
  • Regie
    Rene Eller
    Te zien vanaf
    01-01-2018
    Land
    Nederland
  • Deel dit artikel

Door zijn uitleggerige scenario zuigt Wij, Rene Ellers speelfilm-debuut gebaseerd op de gelijk-namige shockroman van Elvis Peeters, het gif uit alle gedurfde momenten.

Door Hugo Emmerzael

De wetten van verhalen over losgeslagen jongeren dicteren dat ze mooi, verveeld, onbereikbaar en emotieloos moeten zijn. Vanuit hun bubbel van schoonheid en apathie kijken ze neer op arme en lelijke mensen en lachen om elke vorm van oprechte betrokkenheid. Zo vellen de jongeren in Pier Paolo Pasolini’s Teorema (1968), Luchino Visconti’s Conversation Piece (1974) en Larry Clark’s Kids (1995) het doodvonnis over de generatie die voor hen kwam. In Harmony Korine’s Spring Breakers (2012) en Sofia Coppola’s The Bling Ring (2013) zie je juist hoe jeugd zo ook afstevent op haar eigen ondergang. Ze wanen zich vrij van de wetten van de volwassen samenleving maar worden daardoor alsnog achterhaald.
Dat is ook het centrale drama waar Rene Ellers speelfilmdebuut Wij op drijft. Gebaseerd op het gelijknamige boek van Elvis Peeters (een schrijverspseudoniem van Jos Verlooy en Nicole van Bael) toont Eller een zomer in het leven van acht jongeren die volslagen uit de hand loopt. In flashbacks verteld door vier van de grootste aanstichters onthult Wij beetje bij beetje waar het mis ging. Gemotiveerd door verveling begint het avontuur met nonchalante groepsseks. Het eindigt met pornografie, prostitutie, ontvoering, chantage en moord.

Mysterie
De stijl van Wij is net zo gelikt als de trendy tieners die erin ronddwalen in hipster-nozemmodus. Door Maxime Desmet gefilmd met soortgelijke gloss als Coppola’s debuut The Virgin Suicides (1999) en gepaard gaand met een net zo zwoele synthesizer soundtrack raakt Wij doordrenkt met dat zomerse gevoel: een combinatie van loomheid en potentiële avonturen die alsmaar in de lucht hangt.
Dat de personages in die omstandigheden gewaagde plannen maken snap je als kijker. De reden dat ze daarin zover doorslaan als hier gebeurt, valt minder goed te begrijpen. Dat heeft vooral met een te uitleggerig scenario te maken, dat een te groot beroep doet op de — weliswaar veelbelovende maar beginnende acteurs. Ze krijgen woorden in de mond gelegd die al het gif uit de film zuigen. Er is haast geen grotere buzz kill dan onbegrepen jongeren die aan hun ouders of andere autoriteiten moeten uitleggen hoe onbegrepen ze zijn. The Bling Ring is om diezelfde reden Coppola’s minste. Ondertussen laten The Virgin Suicides, Spring Breakers en zelfs Bang Gang (2015), de recente Franse tegenhanger van Wij, zien dat spanning niet ontstaat uit wat deze jongeren doen, maar uit het mysterie: wij en zij zullen nooit begrijpen waarom ze hun eigen ondergang in gang zetten.