Widows

Widows is een sublieme heist-film van Steve McQueen. Over de vrouwen van een stelletje criminelen die het heft in eigen handen nemen. Maar ook in de traditie van de beste misdaadfilms over politiek, ras en klasse.

Actrice Viola Davis zei het zo tegen de BBC: “Kijk naar hoe de film begint, met mij in bed met Liam Neeson. We kussen, en het is een seksuele kus. En daar ben ik. Ik ben donker, ik ben 53, ik heb mijn natuurlijke haar – en ik lig in bed met Liam Neeseon. Ik ben met wat Amerika als een ‘hunk’ beschouwt. En ik ben niet zijn slaaf. Ik ben geen prostituee. De scène probeert geen sociaal of politiek commentaar te geven, we zijn simpelweg een verliefd stel. En wat mij trof in die situatie is dat ik dat nog nooit eerder heb gezien, en je zult het dit jaar of volgend jaar ook niet meer zien. En de meeste mensen die naar die scène kijken, de meeste critici, de meeste cinefielen zullen dat waarschijnlijk niet eens als iets nieuws ervaren. Ze zullen zeggen: ‘So what, het is geen politiek statement’. Maar als dat niet zo is, waarom is het dan nog niet eerder gebeurd? Als we inderdaad overtuigd zijn van inclusiviteit en diversiteit, en als we mensen van kleur inderdaad hetzelfde zien als onszelf, waarom kun je dan niet een personage dat niet etnisch specifiek is door iemand als ik laten spelen? Als het geen big deal is, waarom is het dan nog niet eerder gebeurd? Ik denk dat soms de grootste politieke statements de meest eenvoudige zijn.”

Viola Davis speelt in de nieuwe film van Steve McQueen Widows (gebaseerd op een tv-serie uit de jaren tachtig) een van de vrouwen van carrièrecriminelen die na een uit de hand gelopen klus min of meer gedwongen zijn om in de voetsporen van hun echtgenoten te treden. De plot is slim (McQueen schreef het scenario samen met Gillian – Gone Girl – Flynn) en behelst nog veel meer. Want net zoals de openingssequentie in een serie vloeiende camerabewegingen en ingenieuze parallelmontages de levens en dubbellevens van al deze personages schildert, zo vervlecht de plot sneller dan je met je ogen kunt knipperen het persoonlijke met het politieke. De in Chicago gesitueerde film kaart corruptie aan en racisme, scheert langs klasse en seksuele vooroordelen als een roofvogel in duikvlucht.

Ik denk dat het, anders dan Davis zegt, onmogelijk is om niet te zien hoe verfrissend het is om de diverse cast aan het werk te zien, en hoe vanzelfsprekend (en daarom dus onvanzelfsprekend) het is om mensen te zien in gemengde relaties en betrekkingen. Wie dat niet realistisch vindt moet nog maar eens goed om zich heen kijken in welke wereld hij eigenlijk leeft. Het moet worden benoemd, want het maakt alles in deze film beter. Het toch al virtuoze genrespel. De muzikaliteit van camera en montage. Het voortdurend spelen met verrassing en verwachting. Het is flauw om te zeggen dat deze film alles is wat Ocean’s 8 niet was. Maar het is wel waar. McQueen zet alles wat politiek gevoelig is in als geheim wapen. Lang geleden dat de beste vermaakscinema zo actueel, urgent en relevant was.