What Maisie Knew

Opvoedkundigen zouden nachtmerries krijgen van de manier waarop Susanna en Beale hun zevenjarige dochter Maisie deelgenoot maken van hun venijnige ruzies. Zo niet Maisie zelf.

De manipulatieve Susanna (Julianne Moore) en rasopportunist Beale (Steve Coogan) doen alles wat in hun vermogen ligt om elkaar neer te halen. Dat hun dochter Maisie zich tijdens hun giftige woordenwisselingen op gehoorsafstand bevindt of zelfs als een soort figurant direct aanwezig is, wordt niet erg belangrijk gevonden. Wanneer ze gaan scheiden wordt Maisie echter brandpunt van hun aandacht, want inzet van (én middel in) hun strijd. Maisie doet wat zij kan doen op haar leeftijd: zij ondergaat het een en ander zo goed en zo kwaad als dat gaat.
De geschiedenis van Maisie volgen we geheel en al via Maisie zelf. Hoeveel dringt er tot haar door van wat zich boven haar hoofd afspeelt? Weinig, lijkt het. Maar soms, op welgekozen momenten, houdt Maisie zich heel eventjes van de domme, of verdraait ze de werkelijkheid een beetje — om een ander de hand boven het hoofd te houden, of om zelf zo min mogelijk een pion te worden in de strijd van de volwassenen. Daarna gaat ze ogenschijnlijk onverstoord door met haar kinderleven.
Waar de ouders aanvankelijk strijden om de voogdij, verslapt hun aandacht voor Maisie wanneer er eenmaal een omgangsregeling is — ze hebben het eigenlijk ook te druk met hun eigen besognes, en zijn allang blij dat ze Maisie kunnen achterlaten dan wel dumpen in de handen van vaders nieuwe vriendin annex kindermeisje, of bij moeders nieuwe vriend. Gelukkig zijn deze Margo en Lincoln wél zorgzaam. Ze gaan zelfs al snel van Maisie houden. Maar dat was nu ook weer niet helemaal de bedoeling, althans niet van Maisies bezitterige moeder, die pijnlijk jaloers wordt zodra iets of iemand anders dan zijzelf de aandacht krijgt.
Van Maisie gaan houden is ook voor de toeschouwer niet moeilijk. Ze is een indrukwekkend en ontroerend personage en de piepjonge (toen zesjarige) Onata Aprile speelt haar overtuigend en naturel, een zeldzaamheid op die leeftijd. Maisies rol (en haar ontroerende spillebeentjes) alleen al maken de film daarom de moeite waard. Maar ook Moore en Coogan geven hun veelkantige personages mooi vorm, en ook de braveriken Margo en Lincoln worden innemend neergezet.
Regisseursduo Scott McGehee en David Siegel (Suture, 1993) maakte eerder met The Deep End (2010) al eens een boekbewerking. De lezers van Henry James’ oorspronkelijke gelijknamige roman (1897) zal niet ontgaan dat de scenaristen er flink in hebben lopen schoffelen. Londen werd New York, arm werd rijk en vice versa, en Maisies moeder werd een rock ’n roll-ster. Ook het einde neemt een andere wending. Deze niet-schoolse bewerking pakt wonderlijk goed uit en levert een boeiend, intelligent gecomponeerd en Jamesiaans geestig scenario op.

Janna Reinsma