Welp

Een groep jonge scouts gaat op kamp in een donker bos. Eenmaal aangekomen gebeuren er al snel vreemde dingen. Klinkt dit als een vertrouwd refrein? Is het ook. Maar rond een knetterend kampvuurtje kan dat best gezellig zijn, toont het Vlaamse debuut Welp.

Regisseur Jonas Govaerts, die na enkele opmerkelijke korte films met de horrorfilm Welp zijn speelfilmdebuut maakt, weet precies wat nodig is om een kampvuur lekker te laten knetteren. Charismatische hoofdrolspeler: check. Sexy scoutleidster: check. Lokale psycho en dodelijke boobytraps: check. Onheilspellende elektrosoundtrack: check. Meest griezelige masker uit de Vlaamse filmgeschiedenis: check.

De welp uit de titel is Sam, een in zichzelf gekeerde jongen met een getroebleerd verleden. Op het scoutskamp in de Ardennen is hij de enige die lijkt te beseffen dat de groep meer te verduren zal krijgen dan muggen en opspelende tienerhormonen. Meer verklappen zou zonde zijn, maar je kunt vast zelf bedenken wat een verwilderd boskind en een op hol geslagen stroper met een stel jonge knaapjes kunnen aanrichten.

Govaerts houdt van horror. Liefhebbers van het genre zullen knipogen herkennen naar grootmeesters als Wes Craven, Tobe Hooper en Dario Argento. Maar ook wie gewoon eens goed wil huiveren mag dankbaar zijn dat Govaerts’ vakkennis overduidelijk voortkomt uit jarenlang kijkplezier. In Welp staan de opbouw en het tempo even strak gespannen als de veren van de moordende vallen waar Govaerts’ onschuldige slachtoffers op originele maar bloederige wijze mee in aanraking komen. Bovendien wordt het donkere bos magistraal gefilmd in het diep donkergroene kleurenpalet van Nicolas Karakatsanis, rijzende ster onder de Vlaamse cameramannen.

Schort er dan niks aan Welp? Jawel. Titus De Voogdt is al wat te oud om een geloofwaardige scoutleider te spelen, twee verschillende slechterikken is iets te veel van het goede en de Waalse zuiderburen worden wel erg karikaturaal in beeld gebracht. Maar wie daar echt over wil gaan zeuren, krijgt een enkeltje richting een obscuur Ardens bos cadeau.

Dat een met liefde gemaakte genrefilm die zichzelf niet te serieus neemt maar op geen enkel moment vervalt in parodie toch heel wat Vlamingen naar de bioscoop wist te lokken, doet in ieder geval het beste hopen voor de diversiteit in het Vlaamse filmlandschap.