W.

Complotkeizer Oliver Stone wijdde opnieuw een film aan een Amerikaanse president. Daarmee heeft hij na zijn Vietnam-trilogie weer een drieluik vervolbracht. Maar hij had beter even kunnen wachten.

Je moet Oliver Stone heten om wanneer de meeste mensen echt he-le-maal klaar zijn met George W. Bush en zelfs zijn grootste fans naar een nieuw regime smachten, te komen met een film — let wel, geen biopic — over het leven van juist deze Amerikaanse president. Stone gaat er meteen vol in: in de allereerste scène zien we acteur Josh Brolin als Bush gezeten in zijn Oval Office, omringd door zijn directe staf. Waar ze het over hebben: hoe gaan ze het nieuwe gevaar benoemen. As van het kwaad, ja dat is een goeie. Daarna gaat het team gezamenlijk in gebed.
Om vervolgens meteen een lange flashback in te duiken, waarbij we in de studententijd van Bush belanden en we meteen zien waar de kiem voor ’s mans drankprobleem ontsproot. Een scène later zit hij plots in de bak maar daar is pappie om hem te bevrijden. Vervolgens wordt hij ontslagen van een booreiland, inderdaad: een baantje dat pappie had geregeld.
Dat krijg je als Oliver Stone — de man van jfk en nixon — George Bush onder handen neemt. In het script van Stanley Weiser (wall street) is oud-president George H.W. Bush het leidmotief. Alles wat George junior doet, is er uiteindelijk op gericht om pappie’s moeizaam gewonnen waardering te krijgen. De simpele ziel had liever een baseballteam geleid maar gaat uiteindelijk toch maar voor de hoogste baan. Tussendoor zien we shots van de president en zijn team rond 2003, worstelend met Irak. Dat oogt wat vreemd omdat sommige betrokkenen terwijl we dit schrijven nog in het Witte Huis zitten en je het gevoel hebt naar een documentaire te kijken met nagespeelde ‘real life’-scènes. En dat zijn meestal niet de beste. Gelukkig biedt Dick Cheney — Richard Dreyfuss met een loszittend ondergebit — in die scènes wat vuurwerk, want die had meer in de melk te brokkelen dan we misschien denken.
Met het plan voor w. kreeg Stone in de VS nauwelijks de handen op elkaar, waardoor hij in het buitenland de boer op moest. Wellicht door het lagere budget heeft hij zich ditmaal in de montagekamer ingehouden: geen split screens of andere ambitieuze neigingen, het tempo ligt over het algemeen laag.
George Bush jr. had trouwens echt het beste met de wereld voor, meldde Stone laatst in een interview. Gek genoeg valt die zienswijze nauwelijks uit de film te op te maken. Nu doet w. in zijn simplistische voorstelling van zaken vooral denken aan die scène in de tweede naked gun-film waarin vader Bush wordt gepersifleerd en voor zichzelf repeteert: ‘Recession — bad. Recovery — good. Think I got that.’ Het zou aardig zijn wanneer Stone over een jaar of tien nog eens terugkeert naar w.: een aantal dingen — een perspectief, een einde — ontbreken namelijk.

Ivar Snoep