Victoria
Berlijn in één eindeloos shot
Het draaien zelf moet bijna net zo spannend geweest zijn als de nachtmerrie waar Victoria in verzeild raakt. Sebastian Schipper nam het hele misdaaddrama in één take op.
De roes van een nacht stevig doorhalen op de electrobeat van een Berlijnse danstent zet de toon. Wanneer Victoria, een Spaans meisje dat een ander leven zoekt, besluit dat het mooi is geweest loopt ze recht in de armen van Sonne en drie andere onweerstaanbare schavuiten die haar nieuwsgierigheid wekken. Voor ze het weet hebben ze haar al grappenderwijs een diefstal laten plegen. Op dat moment had ze nog terug gekund. Wanneer er vuurwapens in zicht komen is het te laat.
De camera laat Victoria intussen geen moment los. Sterker nog, regisseur Sebastian Schipper durfde het aan die hectische thriller in één lange ongemonteerde take op te nemen.
Schipper is niet de eerste die die uitdaging aangaat, maar zeldzaam is het wel. Het bekendste voorbeeld van een film in één take is Hitchcock’s Rope (1948). Die moest overigens wel smokkelen, want een filmrol in de camera was toen niet langer dan tien minuten. Ook Birdman wekt de suggestie in één keer opgenomen te zijn, al is dat niet werkelijk zo.
Victoria is one shot cinema puur. Geen trucjes, dus zonder meer een fascinerend huzarenstukje. Is het daardoor ook een betere of andere film geworden? Daar valt wel iets op af te dingen.
Die nooit loslatende en rusteloos rondzwervende camera versterkt wel het gevoel alles heel direct mee te beleven. Desondanks zijn er ook momenten waarop het dollen over straat (noodgedwongen?) te lang wordt uitgesponnen, de aanstekelijke flair van de acteurs ten spijt. Dan had een conventionele aanpak het scherper en spannender kunnen maken.
De gimmick van die ononderbroken opname, de bravoure en de heftige emoties zijn onderhoudend genoeg, maar verdoezelen dat deze Bonnie and Clyde-variant nogal eenzijdig inzet op die kettingreactie van steeds hachelijker situaties. Als misdaadverhaal blijft het wat geforceerd, met personages die matig uit de verf komen.
Victoria krijgt nog het meeste reliëf. Al blijft het, gezien haar expressieve karakter, ongeloofwaardig dat ze in drie maanden Berlijn nog niemand heeft leren kennen. Wat ze na een onverwacht furieus piano-intermezzo over zichzelf loslaat biedt een betere verklaring voor haar impulsieve solidariteit.
Waarna Victoria’s eigen verhaal toch weer ondergesneeuwd raakt onder de door paniek voortgedreven gebeurtenissen. Zodat mij het gevoel bekroop dat al die onverhoedse wendingen, versierd met een flirt en een vleugje sentiment, vooral bedacht zijn om de energie in deze lange real time-opname op peil te kunnen houden.
