Vesper Chronicles

In een modderige post-apocalyptische wereld, die ten onder gegaan is aan overmatig geëxperimenteer met gentechnologie, gaat de jonge Vesper op zoek naar een manier om de aarde weer leefbaar te maken.

De mens heeft de klimaatcrisis niet kunnen keren. Sterker nog, de pogingen om dat te doen hebben de wereld alleen maar versneld onleefbaar ongemaakt. Het resultaat is een desolaat niemandsland van bedompte bossen en uitgestrekte moddervlaktes, waar overal de sporen van het uit de hand gelopen gen-technologische geknutsel van de mens woekeren. Van virussen tot vervreemdende organismen die uit de grond omhoog piepen als opgestoken vingers, of zich vastzuigen aan bomen. De beter bedeelden hebben zich teruggetrokken in afgesloten steden. Van daaruit distribueren ze zaden die gecodeerd zijn om slechts één oogst te produceren.

De dertienjarige Vesper (Raffiella Chapman) is vastbesloten om met haar talent voor biohacking die code te kraken en de zaden vruchtbaar te maken. Elke dag trekt ze eropuit, vergezeld door een drone-achtige robot die de stem en het bewustzijn van haar vader in zich huist, die vrijwel volledig verlamd in bed ligt.

Op een van haar tochten vindt Vesper een witblonde vrouw die is verongelukt met een voertuig uit de citadel. Ze helpt de vrouw. Uit empathie, maar misschien ergens diep van binnen ook omdat ze in de vrouw een ontsnappingskans ziet. Een mogelijkheid om met haar vader uit deze modderput te komen. Maar de situatie blijkt (uiteraard) complexer. De vrouw is niet helemaal wie ze zegt te zijn en er wordt op haar geaasd, onder meer door de meedogenloze Jason (Eddie Marsan), die een macaber weeshuis runt dat niet zou misstaan in het Mad Max-universum.

De plot van Vesper Chronicles ontvouwt zich niet enorm verrassend, maar regie- en schrijfduo Kristina Buozyte en Bruno Samper hangt daar wel interessante en grote ideeën aan op. Over de gevaren, grenzen maar ook mogelijkheden van gentechnologie. En over wat al die kunstmatige ingrepen betekenen voor wat we definiëren als leven, als levensvorm.

Maar waar Buozyte en Samper vooral in uitblinken, net als in hun eerdere, diep in het onderbewustzijn duikende speelfilm Vanishing Waves (2012), is het tot in detail uitwerken van een universum. Het toekomstbeeld in Vesper Chronicles is een tactiele, vleselijke wereld, waar zo nu en dan etherische elementen in opduiken. Transparante, glinsterende planten en organismen. Ze laten zien dat je voor overtuigende en geloofwaardige sciencefiction geen grote budgetten nodig hebt, maar vooral visie en creativiteit.

Vesper Chronicles is vanaf 21 december te zien op VoD, o.a. via Pathé Thuis.