Une nouvelle amie

Rouwverwerking is iets heel persoonlijks, blijkt uit de nieuwe speelfilm van François Ozon, die eerder rouwende personages ten tonele bracht in Sous le sable en Le temps qui reste.

In Une nouvelle amie is David (Romain Duris) kapot van verdriet na de dood van zijn hoogblonde, bijna Barbie-achtige echtgenote, Laura (Isild Le Besco). Gelukkig zegt Laura’s roodharige jeugdvriendin Claire tijdens de begrafenis publiekelijk toe ook voor David en hun dochtertje Lucie te willen zorgen. Maar Claire vindt het moeilijk om David meteen na de uitvaart op te zoeken en de weduwnaar, alleen thuis met een baby van zes maanden, vindt uiteindelijk zelf een ongewone (maar niet ongeloofwaardige) manier om Lucie over de dood van haar moeder heen te helpen: hij geeft de constant huilende baby soms de fles in Laura’s kleren, die nog naar haar ruiken.

Maar dit onschuldige, uit wanhoop geboren gebaar maakt iets onverwachts los in David, wiens latente verlangen om zich soms als vrouw te kleden naar boven komt. Claire, zelf netjes getrouwd met de goedzak Gilles weet zich als ze het ontdekt geen raad met deze informatie, ook niet als David ook nog eens duidelijk maakt dat hij hetero is en blijft.

Ozon, die het verhaal losjes op een vertelling van Ruth Rendell baseerde, maakt hier zijn meest Almodóvariaanse film tot nu toe. Niet omdat een man in vrouwenkleren de hoofdrol speelt maar omdat ook Ozon de grenzen tussen man- en vrouwzijn voor al zijn personages graag erg poreus maakt. David mag dan in jurken rondhollend zijn nieuwe alter ego Virginia uitproberen — deze ‘nieuwe ik’ is duidelijk wat deze rouwende man nodig had en het plezier spat dan ook van Duris’ spel af — maar de persoon die de grootste transformatie doormaakt is Claire. Ze wordt niet alleen gespeeld door de jongensachtige Demoustier, die vaak aan een blik al genoeg heeft, maar ook Claires kleding en houding zijn aanvankelijk zakelijk en kuis; ze heeft thuis minstens net zo veel de broek aan als de ietwat softe Gilles.

Claires complexe vriendschap met Virginia maakt haar uiteindelijk veel vrouwelijker dan de travestiet, die met zijn altijd zichtbare stoppels en mannelijke kaaklijn zijn geslacht nooit echt weet te verbergen. Ondanks iedereens fluïde seksualiteit en een aantal confronterende seksscènes filmt Ozon het geheel als een feeëriek suburban sprookje dat zich afspeelt in een lommerrijke buitenwijk (gedraaid in Montréal) in herfstkleuren die erg sterk aan Douglas Sirk doet denken. Maar waar Sirk het moest hebben van vaak tragisch en vooral onderhuids drama over verboden liefdes, eindigt deze hedendaagse fabel met een veel subversiever, out-in-the-open happy end.