UN ÉTÉ À LA GOULETTE
Witte huizen in warm zonlicht

Claudia Cardinale: belangrijker dan de Zesdaagse Oorlog
Zes jaar na het verschijnen van Boughedirs succesvolle debuutfilm Halfaouine verschijnt nu Un été à La Goulette. Halfaouine was de volkswijk in Tunis waar Boughedir opgroeide; in de havenstad La Goulette beleefde hij zijn puberteit. De belangrijkste rol in de film is weggelegd voor La Goulette zelf.
Het is zomer 1967, aan de vooravond van de Zesdaagse Oorlog. In La Goulette leven moslims, joden en christenen gebroederlijk tezamen en uiten de spanningen tussen de verschillende religies zich nog slechts onderhuids. In Halfaouine waren de huizen gesloten. Er waren geen vensters die uitkeken op straat en familielevens speelden zich voornamelijk af op de patio’s. In La Goulette kan iedereen elkaars huis binnenkijken en binnenvallen. Elke deur die opengaat geeft een blik in het dagelijkse leven van de inwoners van de stad. De nostalgische toon van de film wordt al gezet bij de begintitels: beelden van picknickende mensen aan het strand, boten in de haven, drogend wasgoed, witte huizen in het warme zonlicht. Op de achtergrond is een lied te horen over La Goulette.
Mériem, Gigi en Tina zijn onafscheidelijke vriendinnen, de één is moslim, de ander joods en de derde katholiek. Ook hun ouders en broers staan op vriendschappelijke voet. De meisjes krijgen alledrie een even strenge traditie opgelegd: ze moeten binnen hun eigen geloof trouwen en maagd blijven tot het huwelijk. De vriendinnen zijn allerminst van plan zich daar zonder slag of stoot bij neer te leggen. Ze bidden tot de Madonna van Trapani, de beschermvrouwe van de vissers, dat ze met een man kunnen trouwen van wie ze echt houden en tegen elkaar scheppen ze op over het verliezen van hun maagdelijkheid.
Claudia Cardinale
Op een bruiloft zonderen de meisjes zich af met drie jongens en kiezen er elk één van een andere godsdienst dan zij zelf, waarna ze zich vol enthousiasme overgeven aan hun eerste liefkozingen. Ze worden betrapt door hun vaders en de families raken gebrouilleerd. Vriendschap tussen de godsdiensten is één ding, gemengde huwelijken en seks zonder boterbriefje iets heel anders. Ondertussen sijpelen er steeds meer berichten door over de groeiende spanningen in het Midden Oosten. De bewoners van La Goulette worden er niet echt warm of koud van. De terugkomst van Claudia Cardinale naar haar geboortestad brengt de gemoederen heel wat meer in beroering. De stad stroomt uit om de Italiaanse actrice te begroeten.
Op de feestdag van de Madonna van Trapani zijn Gigi, Tina en Mériem verdwenen voor een rendez-vous in de ruïnes van Carthago. De vaders zijn hen uiteraard weer op het spoor, maar zíj treffen hun dochters kuis biddend aan bij het graf van een heilige. Eind goed, al goed, de radio bericht dat de spanningen in het Midden Oosten verminderen, de drie vaders gaan weer gebroederlijk samen vissen. Voor het laatst, want de volgende dag zal de Zesdaagse Oorlog uitbreken en niet lang daarna zullen de Tunesische christenen en joden het land verlaten.
Korte conflictperiode
Na de documentaires Camera d’Arabe en Camera d’Afrique die Boughedir in de jaren tachtig maakte, geeft hij met de speelfilms Halfaouine en Un été à La Goulette portretten van de Tunesische samenleving, waarin hij zijn eigen jeugdervaringen verwerkt. Humor en erotiek spelen daarbij een belangrijke rol. Maar waar de erotiek in Halfaouine op speelse en natuurlijke wijze in beeld werd gebracht, gebeurt dat in Un été à La Goulette geforceerd. Bovendien blijft de kijker een toeschouwer, die niets wijzer wordt over de motieven van de hoofdpersonen die bovendien geen enkele persoonlijke ontwikkeling doormaken. Na een korte conflictperiode is iedereen aan het einde van de film weer op hetzelfde punt beland.
Boughedir zegt met Un été à La Goulette een eerbetoon te willen leveren aan de tolerantie en aan de kleurrijke personen die eens in La Goulette hebben geleefd. Dat is maar half gelukt. Wat blijft is een mooi plaatjesboek van een verloren gegane tijd en een met warmte gefilmde kijk op het leven in een bijzondere Tunesische stad.
Ciska van Beek