Un amor

Een vertaler zoekt in dit mysterieuze drama een toevluchtsoord op het Catalaanse platteland, waar ze in de armen van een berg van een man belandt.

Ongevraagd stappen ze haar gehuurde, lekke huisje binnen: de onbeschofte verhuurder die het dak weigert te repareren, de opdringerige buurman die even charmant speelt als neerbuigend doet.

Beiden lijken iets van Natalia te willen. Ze is een vertaler uit de stad die op het Catalaanse platteland een toevluchtsoord zoekt, aan de voet van een berg waarop de ruïne van een nonnenklooster staat. Ook op de blikken van andere mannen reageert Natalia schichtig; allemaal komen ze onuitgenodigd haar ruimte binnen, te dichtbij. Ze bevindt zich op een onbestemde plek, waar bruin- en grijstinten overheersen: somber en aards, alsof de seizoenen er geen vat op hebben.

Nee, dan de man die ze omschrijft als een berg, met het gezicht van een berg: groot, stug, solitair, weinig woorden. Andreas ‘de Duitser’ klopt bij haar aan met een krat door hem verbouwde groente, tegen elk redelijk bedrag. Als Natalia geen geld blijkt te hebben voor het herstel van haar lekkende dak, doet hij haar een oneerbaar voorstel, maar met open vizier: seks in ruil voor reparatie.

In dit mysterieuze Catalaanse plattelandsdrama naar het gelijknamige boek van de Spaanse schrijver en dichter Sara Mesa reikt de Spaans-Catalaanse regisseur Isabel Coixet (My Life Without Me, 2003; The Secret Life of Words, 2005) de kijker allerlei aanwijzingen aan over wat voor relatie er ontstaat tussen deze twee buitenstaanders in de dorpsgemeenschap. Er is de video-opname van een verkrachte vluchteling; de mishandelde hond die ze van haar huurbaas krijgt; haar tuintje op onvruchtbare grond; het kleedje met de eenhoorn boven de bank bij Andreas – symbool van mystiek, zuiverheid, verlichting. Een statische ruis op de geluidsband geeft aan hoe Natalia soms even loskomt van haar lichaam.

Een sleutelzin komt uit Zwaartekracht en genade van filosoof en activist Simone Weil, een tekst die Natalia uit het Frans vertaalt: “Schoonheid verleidt het vlees om toestemming te krijgen tot de ziel door te dringen.” Maar Andreas zegt haar niet te willen verleiden. Is er van liefde wel sprake? En wat voor liefde is dat dan? Andreas ‘de berg’ verhoudt zich tot Natalia met iets tussen onbaatzuchtigheid en onverschilligheid – Natalia is voor hem inwisselbaar als het toeval, met een vanzelfsprekendheid die eigen is aan de ongenaakbare natuur.

Zo ongrijpbaar als Andreas is ook deze filmvertelling over genade. Dat onberedeneerbare is de charme. Natalia is een ziel op drift, die vaste grond onder de voeten zoekt. Of ze die vindt, hoe dan, en waar, dat is de vraag.