Tuya’s Marriage
Een huwelijk uit ellende
Tuya moet scheiden en hertrouwen om zichzelf en haar gezin te verzekeren van een bestaan in Mongolië.
Een groep donzige schapenkoppen loopt rechts het beeld in en links er weer uit. De dikaangeklede Tuya zit in een bontjas op een kameel en jaagt ze op, want schapen weten zelf de weg niet; drie zullen die dag nog verdwalen. Plotseling splitst de kudde zich in tweeën. Voor hen ligt iemand bezopen en bewusteloos met zijn motor op de weg. Nadat ze hem hangend over haar kameel heeft meegenomen, spuugt Tuya een vloeistof over zijn borst en wrijft die ruw in. In een andere ruimte houdt haar echtgenoot het hobbelpaard van zijn dochter in beweging.
Tuya’s Marriage (originele titel Tuya de hun shi) gaat over een zelfverzekerde en koppige vrouw in het noordwesten van Mongolië die van haar invalide echtgenoot moet scheiden, omdat zij de taken binnen haar familie niet meer alleen aan kan. Ze zal een nieuwe man moeten vinden die voor haar gezin wil zorgen. Dat is het kleine verhaal dat de film vertelt. In het groot laat Tuya’s Marriage zich bekijken als een verslag van het traditionele leven van de laatste Mongoolse nomaden. Het zijn vooral dieren die de uitgestrekte landschappen bevolken, mensen zijn hier schaars. De mensen die er zijn, verdrinken zich bij het minste of geringste met alcohol. Schapen zitten als poezen op schoot, honden rijden mee in de zijtas van de motor en kamelen maken eigenlijk piepgeluiden, ontdek je.
Eerbetoon
Tuya’s Marriage is de derde film van Wang Quan’an (1956), die behoort tot de nieuwe generatie Chinese filmmakers. De Chinese regering heeft vergaande industrialisatieplannen voor Mongolië en de regisseur wilde daarom onder meer een eerbetoon brengen aan een manier van leven die dreigt te verdwijnen, in de hoop dat het leven van de Mongoolse herders behouden zou blijven. Al is het dan maar op film en niet in de realiteit. Wang deed dat eerder al met The Story of Ermei (2004) over het verdwijnende bestaan van een Chinese boer.
Naast het leven van de herders heeft Wang de natuurlijke schoonheid van het landschap vastgelegd. Wijde shots van strakke hellingen en bergen, die hoge heuvels lijken, veranderen in elke scène door de veranderende wolkenluchten erboven. De wolken bepalen de lichtval, die lichtval bepaalt de kleuren van een scène en de kleuren bepalen de sfeer.
Wang documenteert misschien nog wel meer dan dat hij fictionaliseert: via tradities, muziek en kledij weet hij feilloos een levenswijze neer te zetten die veel te klein en kwetsbaar is om nog zich te verweren tegen de monsterlijke Chinese vooruitgang. Hij doet dat zelfs zo goed dat de dramatische ontwikkelingen rond Tuya’s huwelijk, die de film zouden moeten dragen, soms storend werken. In Berlijn won de film eerder dit jaar de Gouden Beer.
