TRUE GRIT

De gebroeders Coen komen verrassend traditioneel uit de hoek met de western true grit, over het onverzettelijke meisje Mattie Ross dat niet rust voor ze de moord op haar vader heeft gewroken.

Nee, benadrukken de gebroeders Joel en Ethan Coen overal, hun nieuwste film true grit is géén remake van de gelijknamige film van Harry Hathaway uit 1969. Het is een nieuwe verfilming van de roman van Charles Porter waar ook die eerdere film op werd gebaseerd. Er zit wat in — hun western is trouwer aan de hardvochtigheid van het boek dan het onschuldiger origineel. Het verhaal, over het weerbarstige dertienjarige meisje Mattie Ross (Hailee Steinfeld) die met hulp van de gewetenloze marshall Rooster Cogburn (Jeff Bridges) op jacht gaat naar de moordenaar van haar vader is weliswaar hetzelfde, maar het beschavingslozer gebied waarin de twee zich hiervoor begeven is in de nieuwe film kaler, ontoegankelijker en wilder.
Toch zijn die herhaaldelijke protesten van de makers ook wat flauw, want het is maar de vraag of de broers de roman überhaupt gekend zouden hebben zonder die eerdere verfilming. De eerste true grit was namelijk de enige film waarvoor acteerlegende John Wayne in zijn carrière een Oscar won. Het leverde de film, toch een wat mindere glanzende parel in het omvangrijke oeuvre van Wayne, in ieder geval genoeg roem op om het geplande vervolg rooster cogburn (Stuart Millar, 1975) gerealiseerd te krijgen.

Wildernis
‘The wicked flee when none pursueth’, stelt het openingscitaat van de nieuwe true grit. Dat is bijna wat er gebeurt als de lafaard Tom Chaney (Josh Brolin op zijn ploerterigst) de vader van Mattie omlegt om een ruzietje van niets en ervandoor gaat zonder dat iemand hem volgt. Mattie’s vader was ver van huis en niemand doet de moeite om de moordenaar te pakken te krijgen.
Dus valt die verantwoordelijkheid op Mattie. Het eerste, meest Coenesque deel van de film richt zich op Mattie’s verwoede pogingen iemand zo ver te krijgen om haar bij de zoektocht in de onherbergzame wildernis van het ‘indianengebied’ te begeleiden. Uiteindelijk komt ze uit bij wildeman-marshall Cogburn, die zijn tijd verdeelt tussen misdadigers afknallen en dronken in zijn doorgezakte bed liggen. Onderweg sluit ook de trotse, ijdele Texas Ranger LaBoeuf (Matt Damon) zich bij hen aan, tot ongenoegen van alle partijen. Wat volgt is een voor Coen-begrippen tamelijk recht-door-zee tocht door de western-wildernis, culminerend in een climax die wellicht de meest lyrische en sentimentele minuten film opleveren die de broers tot nu toe hebben geproduceerd.
Daarbij mogen de verfomfaaide Bridges, stijfgestreken Damon en ploertige Brolin wegens contractuele verplichtingen en prijzenslagen dan bovenaan de poster staan, de onbetwijfelbare ster van de film is de 14-jarige debutante Steinfeld. Haar onverzettelijke Mattie draagt de film met exact de juiste middenweg tussen cynisme en naïviteit, kinderlijke afhankelijkheid en volwassen koppigheid.

Joost Broeren