Trois nuits par semaine

Trois nuits par semaine vertelt het verhaal van de heteroseksuele Baptiste die verliefd wordt op dragqueen Cookie Cunty. Het speelfilmdebuut van Florent Gouëlou biedt een aardig inkijkje in de dragscene, maar lijdt onder zijn eigen ambitie.

De titel Trois nuits par semaine verwijst naar de drie nachten per week waarin Quentin (Romain Eck) zich opdoft als Cookie Cunty en de Parijse dragclubs onveilig maakt. Door de ogen van de schuchtere aspirant-fotograaf Baptiste (Pablo Pauly), die geobsedeerd raakt door de gemeenschap, zien we het wel en wee van een groepje dragqueens.

De film is de eerste fictiefilm die de Franse dragscene tot onderwerp neemt. In theorie zou dat een origineel project op moeten leveren, maar dat pakt niet zo uit. De keuze om de gemeenschap te belichten door de ogen van een buitenstaander is voorspelbaar en levert een groot probleem op. De ontluikende liefde tussen Baptiste en Cookie is weliswaar gelaagd, maar de film legt te veel focus op het interne conflict van de zwijgzame fotograaf, een clichématig en saai personage in een flamboyante cast.

Gelukkig is de cinematografie van hoog niveau. Met name de dragshows worden naar een hoger niveau getild door spetterend camerawerk. Hoewel de film bol staat van de weelderige performances, belicht Florent Gouëlou (zelf ook dragartiest) in zijn speelfilmdebuut ook de duistere kant van de dragwereld. Waar een Netflix-show als RuPauls Drag Race (vanaf 2009) vooral de glitter en glamour van drag laten zien, toont Trois nuits par semaine ons hiv-besmettingen, vechtpartijen in de club en de fysieke ongemakken van de kostuums. Op den duur doet deze nadruk op misère en drama zelfs afbreuk aan het kijkplezier. Soms lijkt het alsof het leven van een dragqueen uitsluitend uit kommer en kwel bestaat.

Ook zit Trois nuits par semaine zichzelf in de weg met een overdaad aan plotlijnen. De film jongleert klungelig met complexe thema’s: de seksuele ontdekkingstocht van Baptiste; Marcels wat gespleten relatie tot zijn alter ego; de balans tussen artistieke expressie en veiligheid. Een iets eenvoudiger, minder bombastisch plot was de film ten goede gekomen. Vooral de tedere scènes tussen Baptiste en de groep dragqueens op de momenten dat die geen make-up en hoge hakken dragen, smaken naar meer.