Trainwreck

Mannen zijn fastfood

  • Datum 26-08-2015
  • Auteur
  • Gerelateerde Films Trainwreck
  • Regie
    Judd Apatow
    Te zien vanaf
    01-01-2015
    Land
    Verenigde Staten
  • Deel dit artikel

Als een holbewoner dendert Amy Schumer in Trainwreck over de singlesmarkt. Monogamie is voor watjes.

Hollywood heeft Amy Schumer waarschijnlijk harder nodig dan andersom. De comédienne kan haar grappen prima aan de man brengen via haar Comedy Central-show: ook zonder de hulp van Judd Apatow was ze er wel gekomen. Maar de Amerikaanse komedie en in het bijzonder het romkom-­genre ligt al jaren aan het infuus. Net als Kristin Wiig en Melissa McCarthy vóór haar laat Schumer in Trainwreck zien hoezeer dit mannenbastion baat bij heeft bij een vrouwelijke blik.
Apatow hoorde Schumer op de radio en viel direct voor haar rauwe maar ook kwetsbare humor. Ze schaamt zich er niet voor zichzelf bloot te geven in uiterst persoonlijke anekdotes. Hij spoorde Schumer aan een film te schrijven waarmee ze dicht bij zichzelf kon blijven, en gaf haar maar meteen de hoofdrol. Het hoofdpersonage in Trainwreck heet zelfs Amy, en is redactrice bij een vulgair mannenblad. Hier onderzoeken medewerkers of sperma anders smaakt na het eten van knoflook en is een onderwerp als ‘You’re not gay, she’s boring’ het toppunt van eruditie.
Amy heeft zich haar hele liefdesleven lang de raad van haar vader in de oren geknoopt: monogamie is niet realistisch. Dat pa er verder een zooitje van heeft gemaakt, is voor haar geen beletsel zich als een holbewoner over de singles-markt te bewegen. Mannen zijn er voor haar bevrediging. Voor er een goed gesprek kan plaatsvinden heeft ze hen alweer het bed uitgewerkt. Wanneer een date met de verrassend beschaafde sportarts Aaron (Bill Hader) leidt tot zijn verzoek om een tweede afspraak is ze compleet in de war: is hij wel normaal?
Is dat het hele uitgangspunt? Eigenlijk wel. En het is genoeg. Omdat Schumer consequent de stereotypen van het genre om­draait, kan ze met het simpele gegeven moeiteloos een film vullen. Amy is de macho met een flinke kras van binnen, terwijl Aaron de verstandige monogamist is die comfortabel in zijn vel zit. Schumer geeft hem een beste vriend met wie hij eindeloos over tutzaken kan kwebbelen (basketballer LeBron James), terwijl zij het zelf moet zien te rooien zonder echte vrienden en met een ernstig gemankeerde familie.
Als de invloed van Apatow zich al openbaart, dan is het via een gebrekkig inzicht om niet-werkend materiaal te schrappen. Een paar keer gaat de film onderuit in nodeloos grove, uitgesponnen of absurde momenten. Zo levert de onvermijdelijke breuk Aaron een interventie van sportcommentatoren op die zo ridicuul is dat je denkt dat het een droomsequentie betreft. Apatow en Schumer mogen dan een keer venijnig uithalen naar Woody Allen, ze zouden iets van zijn discipline in de montagekamer kunnen gebruiken.
Dat gezegd: de film kan het verdragen vanwege de solide basis van een intelligent script en de fantastische chemie tussen Hader en Schumer. Bill Hader was lang een verre ster in het Apatow-universum, maar toont hier een komische timing en een waardigheid die hem ver gaan brengen. En Schumer is een verrukking, in zowel haar meest extreme gedaantes als in kleine, breekbare momenten. Dat het duo omringd wordt met sterke bijrolacteurs is ook geen straf. En wanneer kwam er voor het laatst een film langs waarin zowel sporthaters als sportfans aan hun trekken komen?

Mark van den Tempel