Together

Nadat de pasgetrouwde Tim en Millie in een raadselachtige grot belanden, wordt het angstbeeld van vergroeien met je partner op een gruwelijke manier realiteit in Michael Shanks’ zwartkomische bodyhorror.

“Het noorden is die kant op”, roept Tim triomfantelijk naar zijn vriendin Millie. De twee zijn verdwaald in de bossen rond hun afgelegen nieuwe huis. Millie’s droge reactie: “Wat kunnen we precies met die informatie?” Niks, inderdaad. Twee stadsmensen in de stromende regen. Als ze schuilen in een raadselachtige grot blijkt achteraf dat ze, op zijn zachtst gezegd, van de regen in de drup zijn beland.

De botsingen tussen stad en natuur, tussen moderniteit en tradities, spelen vaker op in Together, de eerste speelfilm van de Australische filmmaker Michael Shanks. Maar vooral draait het om de clash tussen man en vrouw, en de verschillende benaderingen van een langdurige relatie.

Shanks plaatst zichzelf speels in de golf aan films die horror smeden door abstracte sociaalmaatschappelijke concepten te vertalen naar concrete, fysieke angstbeelden – zoals Get Out (Jordan Peele, 2017) en The Substance (Coralie Fargeat, 2024). Hier dus door het schrikbeeld van volledig met elkaar vergroeien in een relatie, van het verlies van individualiteit, gruwelijk fysiek te maken. Dat gaat een stuk verder dan het oer-Hollandse beeld van een ouder stel op een tandem in identieke Gaastra-jassen.

“Als ik sterf wil ik niet dat andermans leven voor mijn ogen voorbijflitst”, beklaagt Tim zich op een afscheidsfeest met al hun vrienden, kort voordat ze de stad verlaten. Het ongemak tussen de twee hangt overduidelijk in de lucht en toch zegt Tim ‘ja’ als Millie hem ter plekke ten huwelijk vraagt. Shanks wringt er sterke cringe-komedie uit, zoals ook in de rest van de film zwartkomische elementen door de gruwelijkheden door blijven schemeren.

Tim en Millie worden gespeeld door Dave Franco en Alison Brie, die met elkaar getrouwd zijn en zich ook als producenten aan de film verbonden. Shanks trekt daar maximaal profijt van: je kunt in de interacties van hun personages een ingeleefde intimiteit voelen, maar ook de ingeleefde stekeligheid van een lange relatie.

Bovendien maakte dit het mogelijk, vertelde Shanks in interviews, om zonder veel onderhandelingen een paar stappen verder te gaan in de scènes waarin intimiteit, seks en bodyhorror zich steeds meer vermengen. Daarmee gaat het in de slotakte geweldig over de top – de echte Substance-achtige groteskerie wordt niet gehaald, maar het komt toch een aardig eind in de buurt.