Titane

Het enorme scala aan bizarre, verontrustende, grappige, extreme en ronduit smerige momenten in Titane maakt het bijna onmogelijk om niet onder de indruk te zijn, op wat voor manier dan ook. Hierin schuilt de kracht van de film, maar het maakt hem ook ongrijpbaar, een film waar je ook een paar dagen later je vinger nog niet helemaal op kan leggen. Julia Ducournau spreekt een geheel eigen filmtaal, en haar persoonlijke visie valt ons even hard  aan als dat ze ons ontroert. Dit maakt het gevoel dat de film achterlaat erg fascinerend, ondanks haar
gebreken.

Een seriemoordenaar, een vrouw met een stuk titanium in haar hersenpan, seks met auto’s, vermiste kinderen, dansende brandweermannen en een aan anabolen verslaafde mentaal gebroken vader. Het zijn slechts een paar details uit het verhaal van Titane, de nieuwe creatie van Cannes’ enfant terrible Julia Ducournau, waarmee ze recent de Gouden Palm won. De film was ten tijde van het festival al in opspraak. ‘One of the wildest films to ever screen at Cannes‘, kopte Indiewire. En met reden. Een film als Titane wint niet snel de hoogste prijs op het prestigieuze evenement. Met mijn zwak voor controversiële films op snobistische festivals kon ik dan ook niet wachten.

Aan die hooggespannen verwachtingen voldeed de film niet helemaal. Titane is in allerlei opzichten zo gevarieerd en extreem dat er zo nu en dan wat focus ontbreekt. Al kijkend bleef mijn mening veranderen, mee met de focus van de film, en de houdingen van de personages.  Wat wilde Ducournau precies bereiken met Titane?

Vooral in de tweede helft, waarin de ongebruikelijke band tussen hoofdpersoon Alexia (Agathe Rousselle) en Vincent Legrand (Vincent Lindon) centraal staat, miste het verhaal het geniale ritme van de eerste helft. Naarmate de connectie tussen de twee zich ontwikkelt en de bizarre momenten zich beginnen op te stapelen, wordt duidelijk dat in deze film álles mogelijk is. Zodra je loslaat dat de film steeds weer een andere richting inslaat ontstaat voor de kijker een filmuniversum waarin alles mogelijk is. Dit werkt erg bevrijdend.

Toen de credits rolden wist ik niet helemaal wat ik moest doen of zeggen. En niet omdat ik alleen maar positief was, of negatief, of iets anders. Er was zoveel om te voelen dat ik het simpelweg even niet wist. Eerlijk gezegd nog steeds niet helemaal. Er zijn scènes die ik geniaal vind, scènes die ronduit slecht waren, scènes die de hele zaal lieten cringen van ongemak, en scènes die ontroeren. Echter, één ding voert de boventoon. Titane is een uiterst originele ervaring. Een die veel emoties oproept, welke dit ook mogen zijn.

Zoals Julia Ducournau zelf zegt: “Eigenlijk is het onmogelijk de film te pitchen. Titane is gewoon Titane”. Ik kan het zelf niet beter zeggen.

Deze recensie werd geschreven in het kader van Filmkrant Lab 2021, een trainingstraject voor beginnend filmcritici.