Tigertail

Tigertail

Tigertail is een film over tijd. Over hoe de tijd stroomt als een rivier met vertakkingen en waterkeringen. En hoe het heden afsteekt tegen de idealisering van het verleden en de hoopvolle beloften van de toekomst.

Tigertail laveert door het leven van Pin-Jui, die als kleine jongen in Taiwan bij zijn oma tussen de rijstvelden woont. De idyllische omgeving staat in schril contrast met de feiten van dat bestaan: zijn vader is dood, zijn moeder werkt vele kilometers verderop en er is constante dreiging van Chinese militairen die het land na de Tweede Wereldoorlog aan hun controle onderwierpen.

Het is informatie die binnen enkele scènes wordt gegeven. En dan is die kleine jongen plots een man van rond de zestig in hedendaags New York. Het is een tijdssprong als een kleine aardschok. Van de jongen met het open gezicht naar de oudere man wiens emoties naar binnen zijn geslagen, prachtig gespeeld door Tzi Ma, die in een enkele oogopslag een wereld van gemiste kansen kan leggen.

De rest van de film vult de hiaten tussen de jongen en de man in. In de jaren zestig droomt hij van Amerika, het land van Faye Dunaway en Otis Redding. In de jaren zeventig is die droom vervangen door een realiteit van bedompte appartementen en slecht betaalde baantjes. Illusies knakken, liefdes raken verloren en langzaam wordt de romantische ziel omhuld door een dikke laag eelt.

Hoewel enkele van de overgangen een tikje geforceerd zijn, slaagt scenarist en regisseur Alan Yang (een van de breinen achter de comedyserie Master of None) er voor het grootste deel in om de tijd te laten stromen. Momenten in heden en verleden, en de emoties en reflecties die daarbij horen, schuiven over elkaar heen op een manier die die concepten van hun betekenis ontdoet, waarbij het 16mm-camerawerk van Nigel Bluck de tijd bijna tastbaar maakt. De weinig toevoegende voice-over en de misschien wat te beperkte speelduur voelen daarbij soms als beknotting van een film die zelf nog weelderiger lijkt te willen stromen.

In toon en structuur doet Yangs film denken aan het werk van cineasten als Edward Yang en Hou Hsiao-Hsien, terwijl zijn perspectief als tweede generatie Aziatische Amerikaan de film verwant maakt aan Lulu Wangs The Farewell. Tigertail is een film die in veel opzichten tussen twee werelden staat, doortrokken van een melancholisch besef van onthechting. De onthechting van een man die zich vervreemd heeft van zijn wortels en daardoor nergens meer kan aarden.