Tiempo compartido

In strak gecomponeerde beelden ontrafelt deze heerlijke satire de ideologie die schuilgaat achter zonnige afbeeldingen van blije gezinnen in vakantiefolders.

Als een futuristische interpretatie van een Maya-tempel klimt het vakantieresort hemelwaarts. “Het paradijs ligt binnen handbereik”, verzekert het nieuwe Amerikaanse management, dat het ontvangen van argeloze vakantievierders vooral ziet als een opstapje naar de lucratieve verkoop van timeshares: langetermijncontracten voor deeltijdgebruik van een vakantiewoning.

Tegen de achtergrond van deze manipulatieve handel ontvouwt Tiempo compartido zich als, ja, als wat? Een psychologische horrorsatire?
De Mexicaanse filmmaker Sebastian Hofmann liet vijf jaar geleden van zich horen met Halley, ook al zo’n genredoorbrekende film waarin het hoofdpersonage, ondanks lichamelijke tekenen van ontbinding, nog te veel aan het leven hecht om te sterven. In Tiempo compartido wijst de omineuze architectuur van de locatie, die herinneringen oproept aan het Overlook Hotel uit The Shining, eerder op dreiging van buitenaf. En de uitgekiende belichting en cameravoering van Matias Penachino haalt er alles uit wat erin zit: van frisgroene, strak gemaaide sportvelden tot een onheilspellend uitgelicht zwembad, en van de glossy setting van de (verplicht bij te wonen) verkooppresentatie tot de steriele aanblik van het ondergrondse gangenstelsel dat het werkterrein is van het huishoudelijke personeel. Tot deze regionen is trouwe werknemer Andrés veroordeeld. Hij voelt de nederigheid van zijn positie des te meer omdat zijn vrouw Gloria pijlsnel carrière maakt op de afdeling sales. Samen hadden ze een zoontje, met wie iets is gebeurd wat niet wordt benoemd.

Maar Andrés en Gloria zijn niet de enige hoofdpersonen van Tiempo compartido. Na een raadselachtige, korte proloog waarin Andrés ten prooi valt aan een zenuwinzinking, verdwijnt het stel een tijdje naar de achtergrond en komt een tweede echtpaar met kind in beeld. Zij vertegenwoordigen de andere onmisbare partij in deze business: de klant. Al snel na aankomst blijkt dat hun volledig verzorgde verblijf niet zo exclusief is als ze zich hadden voorgesteld: het appartement is dubbel geboekt. Wanneer de manager de andere huurders weet over te halen akkoord te gaan met het delen van de vakantiewoning, is het voor Pedro en Eva slikken of stikken.

Met die parallelle vertelling suggereert Hofmann een dieper verband tussen het lot van de twee gezinnen — een variant op het spel met de archetypische blondine en brunette in het werk van David Lynch. Wat Pedro en Andrés delen, is het gevoel dat ze de greep op hun gezin verliezen. Vandaar hun missie om het toeristische concern, dat ostentatief de rol van familievader aanneemt, te ontmaskeren.

Tiempo compartido borrelt over van de ideeën, wat zich vertaalt in een kluwen van plotlijnen die Hofmann niet helemaal tot een bevredigende ontknoping brengt. Maar het blijft verrukkelijk om te zien hoe hij concepten als marktkapitalisme en patriarchaat langzaam opblaast, tot ze barsten.