Thumbsucker

Hoe kan het toch dat één van de meest eenvoudige, ja dierlijke vormen van troost – het zorgeloos sabbelen op je eigen duim – zo’n groot taboe is?

Duimzuigen wordt alom gezien als gênant, afstotelijk gedrag, en dat terwijl het zo onschuldig is. Mike Mills snapt er niets van. “Het is het tegenovergestelde van geweld!”, roept hij op de docu bij zijn fijnzinnige, vorig jaar in Berlijn bekroonde debuutfilm Thumbsucker.

Dat lurken aan je duim een problematische gewoonte is merkt de zeventienjarige Justin maar al te goed. Oncool bij de meisjes, papa boos en mama teleurgesteld (veel erger dan boos).

Verder is er met Justin niets aan de hand – dagdroomt graag, is wat teruggetrokken en op school nogal afwezig. Doodnormale puber dus. Maar wat graag raakt hij die babyverslaving dan ook kwijt. Zo laat hij zich hypnotiseren door zijn hippie-orthodontist (leuke rol van Keanu Reeves die een geinig spel speelt met zijn imago als new age-posterboy). De schoolarts kiest voor een meer platgetreden oplossing: Ritalin. Het anti-ADHD tovermiddel werkt uitstekend: scherper dan ooit wint Justin de ene debatwedstrijd na de ander. Tot grote opluchting van papa (Vincent D’Onofrio). Mama (Tilda Swinton) is iets minder blij: zij ziet haar zoon wel heel erg veranderen.

Thumbsucker is uiteindelijk vooral een prachtig geobserveerd en nauwkeurig getroffen portret van de relatie tussen moeder en zoon: die beladen, mysterieuze en oerkrachtige band. Heel subtiel verandert moeder Audrey van de mooiste vrouw van de wereld, die haast bovenmenselijke figuur die de moeder voor een jonge zoon is, in een eigen persoon. Mike Mills, videokunstenaar, clipmaker (Air) en kortfilmer (Paperboys), stuurt zijn speelfilmdebuut met vederlicht gemak langs de clichés van de coming of age/high school/suburban angst film. In een rustige, goudgeel belichte stijl met een toefje slow motion (voorzien van de warme hippiegospel van megaband The Polyphonic Spree) observeert hij zijn voortreffelijke cast. Vincent D’Onofrio en Tilda Swinton ontroeren als goedbedoelende ouders die geen idee hebben wat ze aanmoeten met de vreemdeling die hun eigen zoon is geworden. En Lou Taylor Pucci als duimzuigende binnenvetter wacht een toekomst van Jake Gyllenhaaliaanse proporties.