Three Thousand Years of Longing

Een literatuurprofessor weet zich geen raad als een mythisch wezen uit een eeuwenoud flesje haar drie wensen aanbiedt, in ruil voor zijn vrijheid. Ze is weliswaar alleen, maar heus niet eenzaam. Wat heeft ze in ’s hemelsnaam te wensen?

Alithea (Tilda Swinton), een Britse literatuurprofessor, heeft zich reeds lang neergelegd bij haar alleenstaand bestaan. Maar eenzaam vindt ze zichzelf niet. Tijdens een werkbezoek in Istanboel koopt ze op een marktje een bescheiden souvenir. Het glazen flesje blijkt levensveranderend, als de geest letterlijk uit de fles komt.

Deze mythische djinn met al even mythische proporties (Idris Elba) is verrukt dat de Britse hem bevrijd heeft, na duizenden jaren gevangenschap. In ruil daarvoor mag ze drie wensen doen. Maar de ietwat apathische Alithea hééft helemaal geen wensen. Ze laat zich de dramatisch verlopen liefdesverhalen van de djinn echter graag welgevallen.

George Miller is zo’n baas die verschillende genres niet schuwt. Zijn naam is uiteraard voor altijd verbonden aan Mad Max, het post-apocalyptische universum uit de koker van Byron Kennedy dat Miller in 1979 aanzwengelde. Mel Gibsons actie-avonturen werden tot cult verheven. Millers reboot Mad Max: Fury Road (2015) won zes Oscars en werd er voor nog eens vier genomineerd – waaronder Beste Film en Beste Regie. De cult voorbij, mag je wel stellen. Tegelijkertijd heeft de Australiër ook totaal andere filmgenres op zijn naam staan, waaronder zijn Amerikaanse studiodebuut The Witches of Eastwick (1987), de Oscar-winnende animatie Happy Feet (2006) en (als coproducent en coscenarist) de met een Oscar genomineerde familiefilm Babe (1998).

Ditmaal verfilmde hij een romantisch fantasieverhaal, gebaseerd op de korte vertelling ‘The Djinn in the Nightingale’s Eye’ van Booker Prize-winnaar A.S. Byatt. De film is lastig te plaatsen. De raamvertelling heeft overduidelijk vele verwijzingen naar de verhalen, thema’s en vorm van de ‘Duizend-en-een-nacht’-sprookjes uit het Midden-Oosten. De setting begint hedendaags, maar gaat vervolgens eeuwen terug in de tijd. Het is fijn om Elba en Swinton samen aan het werk te zien, met hun aangenaam Britse, witty humor en vanzelfsprekende star power. Maar echte chemie lijkt te ontbreken. Het fantasy-avontuur is weliswaar onderhoudend en kleurrijk, maar het mist de impact van een film als Mad Max. Er zitten wat fijne scherpe randjes aan, maar dit moderne liefdessprookje is niet gewaagd of gelaagd genoeg om boven het maaiveld uit te steken.