The Witch: Part 1. The Subversion

Feministische Frankenstein met superkrachten

Met films als Ho-heub, Beol-sae en Sun-hee-wa Seul-ki lijkt de Zuid-Koreaanse cinema een meer feministische weg in te zijn geslagen. De nieuwste toevoeging aan deze hedendaagse stroming is Park Hoon-jung’s The Witch (2018), te zien op Imagine, waarin de filmmaker vooral oproept tot relativering in tijden van reuring.

“Mensen kunnen diegenen niet uitstaan die anders zijn dan zij”, waarschuwt Ja-yoon’s moeder wanneer haar ‘dochter’ op de nationale televisie één van haar goochelkunsten vertoont. Ja-yoon (Kim Da-mi) is het vrouwelijke hoofdpersonage in The Witch: Part 1. The Subversion (Manyeo), een lief meisje dat op meerdere fronten over bovenmenselijke capaciteiten beschikt. In alles blinkt ze uit, al lijken haar prestaties zich tot het tv-optreden onopvallend te voltrekken. Na de uitzending staan er ineens louche figuren voor de deur.

Ja-yoon blijkt onderdeel van een geheim crimineel onderzoeksproject dat ‘supermensen’ produceert. In grote lijnen doet de basis van de plot denken aan James Whale’s verfilming van de bloedstollende griezelroman Frankenstein (1931), waarin Dr. Henry Frankenstein obsessief werkt aan de creatie van zijn ‘meesterwerk’. Wanneer hét eenmaal tot leven is gewekt, groeit de angst voor zijn schepping, die terecht blijkt wanneer het monster zich moordend een weg uit het kasteel baant. Een uit de hand gelopen experiment dus, dat is ook wat het vrouwelijke meesterwerk Ja-yoon is.

Maar The Witch is geen eenduidige genrefilm. De openingsscène lijkt een duistere psychologische actiethriller in te luiden, waarvan elementen later ook terugkomen in de razendsnelle actiesequenties doorspekt met special effects die zeker voor de liefhebbers van ‘samurai cinema’ een genot zijn om naar te kijken. De lugubere thriller maakt echter al snel plaats voor droogkomische slapstick wanneer Ja-yoon dierenvoer gaat kopen en voor de zoveelste keer gematst wordt door de zoon van de winkeleigenaar, die daarvoor een flinke draai om zijn oren krijgt. Dit alles speelt zich af tegen de achtergrond van een coming-of-age-drama. Hierdoor verandert de toon van de film geregeld en ligt het tempo hoog.

Die ‘verpakking’ van het verhaal sluit goed aan bij Park Hoon-jung’s inhoudelijke boodschap. Zoals achter Frankenstein een symbolische noodoproep lijkt schuil te gaan, is ook in The Witch een waarschuwing of juist toejuiching terug te vinden. Ook hier zien we een doorgeslagen wetenschapper die van haar creatie houdt en het wil beschermen, maar besluit juist haar vrijheid in te perken en haar dood als enige redding te zien. Hier is die creatie echter geen monster maar een superheldin in de gedaante van een lief meisje. Ze wil, net als Frankensteins monster, haar vrijheid, maar jaagt die na in de huid van de ‘good guy’ in plaats van een horrorachtige ‘bad guy’. Waar de filmklassieker een pleidooi tegen de wetenschappelijke vooruitgang inleidt, lijkt Park Hoon-jung ‘vooruitgang’ juist toe te juichen en met Ja-yoon als aanvoerder in te haken op de huidige feministische tendens. Door de mengelmoes van genres en een goeie dosis humor wordt de film echter niet te veroordelend, maar ontstaat er juist ruimte voor relativering in tijden van reuring.


The Witch: Part 1. The Subversion was te zien op Imagine Film Festival 2019. Deze recensie werd geschreven in het kader van Filmkrant Lab 2019, een trainingstraject voor jonge filmcritici.