The Sessions

Helen Hunt als sex surrogate die een verlamde man zijn eerste orgasme bezorgt.

Helen Hunt vertelde tijdens een recent interview in Londen niet verbaasd te zijn dat The Sessions zodanig streng beoordeeld was door de Amerikaanse filmkeuring dat bezoekers alleen nog verkleed als blinde marmot naar binnen kunnen. Er zit immers naakt in de film. Frontaal naakt. En seks. Intieme, tedere seks. Onzichtbaar onder de lakens trouwens, maar blijkbaar opzichtig genoeg om iedereen onder de twintig uit de zaal te bannen en de naastgelegen zaal met een of ander Michael Bay geweldsorgasme binnen te jagen.
Goed. The Sessions is gebaseerd op een autobiografisch artikel van de vanaf de nek verlamde dichter Mark O’Brien die een zogenoemde sex surrogate inhuurde omdat hij niet als maagd wilde sterven. En sterven, zo was de verwachting, zou hij snel.
John Hawkes uit Winter’s Bone speelt de rol van Mark, die z’n dagen doorbrengt in een ijzeren long in z’n woonkamer en Helen Hunt de rol van Cheryl Cohen Greene, de vrouw die Mark voor een paar korte momenten gelukkig maakt.
Op traditionele filmkritische criteria scoort The Sessions beroerd. Het verhaal speelt zich noodgedwongen in huis- en slaapkamers af en de gesprekken zijn nogal zouteloos. Aan de andere kant, een verhaal als dit is naar mijn weten nog nooit in een fictiefilm verteld.
Hunt zei in het interview dat ze zou willen dat ouders met hun puberende kinderen de film zouden bezoeken omdat eindelijk eens op een beetje normale manier te zien is hoe mensen met elkaar naar bed gaan. Zonder glamour, zonder onmogelijke standjes, maar rustig en aarzelend en soms onzeker. Zoals dat gaat tussen mensen die elkaar nog niet zo goed kennen. Laten we hopen dat die ouders dat doen.

Ronald Rovers