The Rings of Power, seizoen 2

Meer gevechten en meer intriges in seizoen twee van The Rings of Power. En natuurlijk meer fantastische locaties. Maar nog te weinig verrassingen.

In het eerste seizoen van The Rings of Power ontdekten we wat er achter het gezicht van ‘fair’ Halbrand schuilging: Sauron, de ‘heer van de ringen’, voor wie duizend jaar later de legers van elven, dwergen en mensen naar Mount Doom zouden komen om daar die ene ring die over alle andere heerst terug te werpen in het vuur. Er was ook een handjevol Hobbits bij, de lieflijke wezens uit de Gouw, qua strijdlust het Luxemburg van Midden-Aarde.

Seizoen twee begint met een exposé over wie Sauron is – voor zover dat is vast te stellen – en wat er gebeurde voordat Galadriel Halbrand in seizoen één dobberend op een vlot vond. Want was dat wel zo toevallig? Seizoen twee is ook het seizoen waarin de ringen worden gesmeed, al wordt er nog met geen woord gesproken over die ene ring. Drie ringen voor de elven, vijf voor de dwergen en negen voor de mensen. Allemaal om ze ondergeschikt te maken aan Sauron, terwijl ze denken dat ze gered worden. Hoe krijgt Sauron dat in vredesnaam gedaan van de elvensmid Celebrimbor, waarbij de r in de elventaal net zo potsierlijk wordt uitgesproken als Engelse acteurs van een zekere overlijdensdatum dat vroeger op het toneel deden. Een ander hoofdstuk in deze who’s who in Middle Earth? gaat over de vreemdeling die in seizoen één uit de hemel kwam vallen – op een… ik wil zeggen … meteorietje? – en die eveneens voorbestemd lijkt om een cruciale rol te spelen in wat komen gaat.

Of een serie die zo groots is opgezet – de productiekosten van één aflevering liggen rond de 52 miljoen euro – wel of niet werkt, is op dit punt lastig te zeggen. Het production design is zonder meer fantastisch en dit tweede seizoen waaiert geografisch ook meer uit: personages voeren je mee naar nieuwe plekken en avonturen worden verder uitgewerkt, al neigt het narratief soms iets teveel naar een origin story van The Lord of the Rings in plaats van dat het zijn eigen ding wil zijn. Er zijn en worden veel verhaallijnen uitgezet en de vraag of de serie werkt heeft iets meer afleveringen nodig om beantwoord te kunnen worden. Een derde seizoen zal het duidelijk maken.

Ook seizoen twee voelt als een opzet naar meer, naar groter, naar overweldigender. Die belofte moet worden waargemaakt en dát verhaal kan niet alleen over de ringen gaan. Ook al is de serie naar ze vernoemd. The Rings of Power heeft z’n eigen personages nodig waar je van gaat houden – Galadriël en Arondir zijn veelbelovend – zijn eigen valse intriges en z’n eigen titanenstrijd. Het is belangrijk dat de serie zich daarom losmaakt van The Lord of the Rings. In het tweede seizoen lijkt The Rings of Power zich die kant op te bewegen.