The Politician

Een meedogenloze tienerstrijd om het schoolvoorzitterschap op een Californisch lyceum is in The Politician een knap bedachte metafoor voor de polarisatie in de Amerikaanse politiek. In deze speelse, sprankelende tragikomedie heeft de jeugd daadwerkelijk de toekomst.

Payton Hobart wil later president van de Verenigde Staten worden, maar eerst lonkt het schoolvoorzitterschap. De tiener begint enthousiast aan zijn verkiezingscampagne, vergezeld door zijn bende van trouwe souffleurs. Zijn tegenstander is River, op wie hij heimelijk een oogje heeft. Maar voor de buitenwacht vormt Payton een stelletje met Alice. Wie politiek wil bedrijven zal de schijn moeten ophouden, zoveel is duidelijk. Zo krijgt de politicus in spe het advies om “authentiek over te komen”. Maar wat is dat precies? En kan je dat veinzen?

Het zijn existentiële vragen die menig jongeling zichzelf stelt: we willen allemaal authentiek worden gevonden. Scenarist Ryan Murphy lijkt hiermee tegelijkertijd de Amerikaanse politiek te bekritiseren, die in een identiteitscrisis verkeert. Murphy uit in zijn andere geesteskinderen, waaronder American Horror Story (2011-heden) en het recente Pose, regelmatig zijn ongenoegen over Trump en de zijnen. In The Politician legt hij eveneens meermaals en met de nodige vurigheid de vinger op de wond. Zoals wanneer een geprivilegieerde moeder (January Jones uit Mad Men) in de riante woonkamer van haar villa haar afschuw voor progressieve idealen deelt met haar dochter: “Schat, mensen zoals wij willen niets veranderen. Verandering kan alles op het spel zetten waar we zo hard voor hebben gewerkt.”

Het is aan de nieuwe generatie politici om een einde te maken aan bovengenoemde zelfzuchtige halsstarrigheid, met Payton voorop. Want hoewel in de eerste afleveringen nog een doembeeld wordt opgeroepen van ideologische patstellingen en corruptie, eindigt The Politician in majeur; er gloort hoop aan de horizon. Nu de tieners ontdekken wie ze zijn, kunnen ze werken aan wat ze willen.

Met dit ongebreidelde optimisme onderscheidt The Politician zich van andere politieke drama’s. Hoewel dit ook onderdeel is van Murphy’s eigenzinnige werkwijze: hij laat acteurs uitvergroot acteren, op barokke, fleurige sets. En over de cast gesproken: het is een buitengewoon divers gezelschap waarin ook (seksuele) minderheden zijn vertegenwoordigd. Murphy etaleert zich namelijk al enkele jaren als een groot voorstander van inclusiviteit: vier van de acht afleveringen zijn derhalve geregisseerd door een vrouw. Deze aanpakt loont: The Politician is een verfrissende verademing op televisie.