The Other Way Around

Als de jarenlange relatie van een Madrileens koppel tot een einde komt, besluiten ze daar een knalfeest van te maken.

De Madrileense dertigers Ale en Alex besluiten een punt te zetten achter hun relatie. Dat moment willen ze vieren met vrienden en familie. Ale’s vader stelde eens dat stellen hun break-up zouden moeten vieren, in plaats van hun vereniging. En dat besluiten filmmaker Ale en acteur Alex nu ook te doen. Het stel blijft deze theorie onvermoeibaar uiteenzetten. Er wordt een hoop gediscussieerd, gefilosofeerd en ronduit geouwehoerd. Steeds weer opnieuw en steeds rondom hetzelfde thema.

Waarom Ale en Alex elkaar na vijftien jaar verlaten is in dit kader niet belangrijk, er lijkt in ieder geval geen sprake van vreemdgaan of andere pijnlijke shit. Ze gaan vooral opvallend verstandig met elkaar om. Een enkele keer zien we een intiem moment, zoals wanneer Alex een hand legt op Ale als zij onrustig slaapt. Van ergernissen is nauwelijks sprake. Zelfs de boeken worden zonder gekibbel verdeeld.

In opeenvolgende scènes nodigen Ale en Alex vrienden en familie uit voor het feest, waarbij uiteraard de aanleiding ervan ter tafel komt. Dat leidt tot verbijstering alom, hoewel sommigen het bij nader inzien best een verfrissend idee vinden. Ale’s vader wordt overigens gespeeld door de echte vader van regisseur Jonás Trueba, die inderdaad tijdens de tienertijd van de filmmaker beweerde dat je scheidingen moest vieren.

Net als dit zich almaar repeterende verhaal in begint te kakken en de grap van de herhaling uitdooft, blijkt Ale, in een staaltje mise en abyme, de film te monteren waarin zij en Alex uit elkaar gaan en dat feestelijk willen vieren.

Daarna wordt het scenario, dat Jonás Trueba samen met zijn hoofdrolspelers schreef, intrigerender. Hun personages lijken, naarmate dit licht komische drama vordert, het leven en de film die ze tegelijkertijd zelf maken, met elkaar te verwarren. Trueba (La virgen de agosto, 2019) haalt er in deze ideeënfilm allerhande kunstwerken, films, boeken en grote denkers bij. Theorie en vorm winnen het met gemak van het gevoel. Meeleven met deze emotioneel vlakke personages is lastig – maar dat is misschien ook niet Trueba’s bedoeling.

Interessanter dan het scenario over deze bijna hypothetische relatiebreuk – geen koppel gaat zo zuiver uit elkaar – is de montage. Soms zet Trueba splitscreens in, laat hij personages opnames terugspoelen of versnelt hij met steeds kortere cuts het verhaal dat we eerder al in een uitgebreidere versie zagen. Het blijkt een inventief middel om de film ritme te geven en spanning te zoeken.