THE NEXT BEST THING

In John Schlesingers lichtvoetige The next best thing wordt Madonna bezwangerd door de homoseksuele Rupert Everett. De film is door de gekunstelde liefdesperikelen vooral vermakelijke kost voor rechtgeaarde soapfans.

"Worst actress of the century", was de dubieuze titel die zangeres Madonna twee maanden geleden na de uitreiking van de Raspberrie Awards aan haar toch al rijk gevulde curriculum vitae kon toevoegen. Ze dankte de prijs — die ze overigens, zoals de meeste winnaars, niet kwam afhalen — aan haar optredens in films als Body of evidence, Bloodhound of Broadway, Who’s that girl en Shanghai surprise. Deze weinig flatteuze geste in ogenschouw genomen, mag het een godswonder heten dat ze in John Schlesingers lichtvoetige tragikomedie The next best thing op z’n minst een overtuigend karakter weet neer te zetten.
Wellicht is dit te danken aan het feit dat de rol van moderne moeder Abbie haar letterlijk op het lijf geschreven is. Abbie is een jonge, dynamische, onafhankelijke dertigplusser die weliswaar single en sterk in het leven staat, maar wiens biologische klok toch op begint te spelen. De docente yoga wil dolgraag een kind, maar lijkt de juiste man maar niet te kunnen vinden. Gelukkig is ze goed bevriend met de aantrekkelijke, begripvolle, en dus homoseksuele Robert (de altijd charmante Rupert Everett), die tijdens een voorbeeldige dronkemansnacht graag zijn seksuele voorkeur even vergeet en Abbie in één keer bezwangert. Ze kiezen er voor hun zoon Sam samen op te voeden, zodat het progressieve vriendenkoppel voortaan één olijk huishouden vormt.

Goudkust-junks
Het eerste uur is The next best thing een niet vervelende maar vooral laagdrempelige komedie waar Hollywood in lijkt te grossieren. Helaas stond scenarist Tom Ropelowski (eerder verantwoordelijk voor hysterische prut als Look who’s talking now en Madhouse) meer voor ogen dan amusement alleen. ‘The plot thickens’ dan ook wanneer zich een tweede ideale man in Abbies leven opdringt. Deze stoere Ben (Benjamin Bratt) wil graag met haar samenwonen, trouwen en zelfs verhuizen naar de andere kant van het land, waardoor zich tussen de eerder zo idyllische Abbie en Robert een Kramer vs. Kramer-achtig voogdijschapsdrama ontspint.
Het is een slimme zet van distributeur Buena Vista om de film in Nederland medio juni uit te brengen. The next best thing heeft sec beschouwd nog het meest weg van een soapserie. Alle Goudkust-, GTST– en Onderweg naar morgen-junks kunnen nu dus massaal naar de bioscoop snellen om tijdens de zomerstop van hun televisiehelden niet geheel verstoken te blijven van hun dagelijkse portie tweedimensionaliteit. Net als in soapseries doen ook in de fictieve wereld van Abbie en Robert alle karakters, decors, situaties, dialogen en plotwendingen te gekunsteld aan om geloofwaardig te zijn.
Op zich is oppervlakkigheid geen doodzonde: iedereen kent de vergelijking van de Big Mac met de nouvelle cuisine, die geen van beide meer zouden smaken als je ze elke dag zou nuttigen. Het vervelende is echter dat de film barst van de pretenties: vooral tijdens de tweede helft wordt pas goed duidelijk dat het nooit regisseur Schlesingers (Midnight cowboy, Marathon man) intentie was een kluchtig niemendalletje te maken, maar een raak sociaal drama waarvan bij iedere toeschouwer de tranen van ontroering in de ogen zouden schieten.
Tevergeefs. The next best thing is een stuk verteerbaarder dan dat andere recente relatierelaas, The story of us, maar op de keper beschouwd is het allebei kost waar je net zo makkelijk vluchtig voorbij kan zappen.

Robbert Blokland