THE NANNY DIARIES

the nanny diaries, geregisseerd door de makers van american splendor, voert Scarlett Johansson op als kindermeisje annex voetveeg bij een ‘upperclass’-gezin in Manhattan.

De enige wens van de net afgestudeerde Annie (Scarlett Johansson) is weg te trekken uit de suburb New Jersey en een leven in Manhattan te beginnen. Wanneer zij een kind redt van een fietser die kwijlend zijn aandacht richtte op een sexy hardloopster in Central Park, ontmoet zij een vrouw die dringend op zoek is naar een kindermeisje. De vrouw lijkt vriendelijk maar zodra Annie aan het werk is, krijgt ze een nieuwe naam: Nanny. Zij blijkt in de val te zijn gelokt door een ‘Fifth Avenue Mom’.
Want kindermeisje zijn valt niet mee. Het kind is ongehoorzaam, de moeder ziet haar als slaafje en de vader keurt haar geen blik waardig. Gelukkig gaat liefde ook bij kinderen door de maag en weet Annie uiteindelijk vriendschap met het jongetje te sluiten via een pot ‘Peanut butter & jelly’.
the nanny diaries van Shari Springer Berman en Robert Pulcini (american splendor) en naar de populaire gelijknamige chick-lit-roman begint veelbelovend met licht-surrealistische fantasieën van de hoofdpersoon. Ze vliegt, net als Julie Andrews in mary poppins (Robert Stevenson, 1964), met een paraplu over de stad. Volgens haar zijn in het Museum of Natural History niet alleen wassen beelden van oude Amazonestammen tentoongesteld, maar ook de stereotypen van de Upper East Side in Manhattan. Man: golft, vermaakt zich in stripclubs en werkt op de beurs. Vrouw: laat botox spuiten, ondergaat een massage en steekt voor de lijn een vinger in haar keel. Kind: wordt opgevoed door kindermeisjes.

Winterdip
Helaas weet the nanny diaries die charme niet vol te houden. De film loopt al snel uit op een clichématige komedie. En dat terwijl komedies over nanny’s juist bewezen hebben niet zo vooroordeelbevestigend te hoeven zijn; kijk maar naar de bizarre Amerikaanse televisieserie ‘The nanny’. Annie de nanny’s fantasieën waren volgens producent Richard N. Gladstein slechts een interessant startpunt. Jammer, want juist haar verbeelding had de film kunnen redden.
Ook de kritiek en verbazing over de wijze waarop rijke mensen zouden omgaan met hun kinderen en hun personeel hebben we al vaker gezien, in talloze televisieseries en een paar jaar geleden nog in het snijdende gosford park (Robert Altman, 2001). the nanny diaries mist een nieuwe benadering, waarmee Altman zijn film juist wel uniek wist te maken.
Toch is deze film ‘gezellig’, zoals romantische komedies gezellig kunnen zijn. Hij bevat grappige uitspraken zoals "Nanny, je hebt me nooit verteld dat jij een moeder hebt." Vooral Johansson geeft de film flair. Het lijkt of ze de ervaring die ze onder de regie van Woody Allen heeft opgedaan in match point (2005) en scoop (2006) heeft willen verwerken in deze rol, waarmee ze sympathie voor haar personage weet op te roepen. Ook het vrolijke kleurgebruik, dat lijkt op de Technicolor-kleuren uit mary poppins, zou je uit een winterdip kunnen halen, zeker wanneer ’the magic word’ is gevallen: supercallifragilisticexpialidocious!

Laura van Zuylen