The Misfits

The Misfits van John Huston, binnenkort opnieuw uitgebracht, is zo’n film waarin het echte leven is binnengeslopen. Marilyn Monroe, Clark Gable en Montgomery Clift zijn in een leeg Nevada op zoek naar een echt en zinvol leven.

The Misfits (1961) is de zwanenzang van Marilyn Monroe en Clark Gable. Ze spelen Roslyn en de oudere cowboy Gay zo intens dat de rillingen je over het lijf lopen. Heel even zijn deze twee prille geliefden gelukkig in de film: als ze ’s ochtends een gebakken ei eten in een buitenhuisje in de woestijn. In de tuin vindt Roslyn een steen. Ze legt hem onder de deur en test het opstapje trots een paar keer uit: "I can go in and I can go out!"

Het lijkt zo’n beetje de enige vrije keuze die ze heeft. Roslyn is iemand die zich buiten de wereld voelt staan, iedereen wil haar knechten terwijl niemand echt in haar is geïnteresseerd. Toneelschrijver Arthur Miller, toentertijd de echtgenoot van Monroe, schreef de tragische rol van Roslyn speciaal voor haar, en die dubbele laag is in elke zwart-wit korrel te vinden. Op een gegeven moment doet Roslyn zelfs een klerenkast open waarin de overbekende foto’s van Monroe als sekssymbool hangen. Het is bijna een schok om het verschil te zien met de Monroe die we in The Misfits hebben leren kennen.

Arthur Miller putte duidelijk uit eigen ervaring. In zijn memoires schreef hij over Marilyn: "She’s the saddest girl I’ve ever known." In een gesprek in de truck zegt Gay tegen haar: "You’re the saddest girl I ever met." Roslyn: "I’m usually told how happy I am." Gay: "That’s because you make a man feel happy."

Het pingpongballetje
The Misfits is een film vol blikken. Hoewel de film droevig stemt, zijn de blikken niet triest maar vol levenslust, alsof de aan ‘het leven’ lijdende personages er tegen beter weten in toch iets van proberen te maken. De bekende geknepen pretogen van Clark Gable, de half-krankzinnige Dennis Hopper-blik van de uitgerangeerde rodeorijder Montgomery Clift ("Where are we, where are we going?", roept hij verdwaasd uit als hij weer eens van een stier is gevallen). En de bezeten blik van Marilyn Monroe, als ze in een ruig café een weddenschap aangaat om zo lang mogelijk de bal op het pingpongbatje te houden. Ze doet alles met hart en ziel, op zo’n manier dat het lijkt alsof ze net geboren is.

De lasso
The Misfits probeert een droom met een lasso te vangen. De film wordt opnieuw uitgebracht ter gelegenheid van het Filmmuseum-programma ‘100 jaar western’, als voorbeeld van een film die een requiem zingt voor een voorbij tijdperk. Gay is de cowboy die niet meer in zijn tijd past. Hij moet en zal vijf wilde paarden vangen, terwijl die in het filmheden al als hondenvoer worden verwerkt. In een ijzingwekkende scène rent Roslyn de steppe op, walgend van zoveel dierenleed, en ze gilt de longen uit haar lijf.

Roslyn en Gay zijn allebei op een verschillende manier op zoek naar een echt en zinvol leven, maar weten niet waar en hoe. "Let’s just live", zegt Gay. "How do you just live?" vraagt Roslyn. Ze wil meer dan gewoon leven, niet zoals al die anderen die zoeken naar een plek om te schuilen en het leven aan zich voorbij zien trekken. Maar ook Roslyn weet: "Maybe all there really is, is just the next thing. The next thing that happens."