The Mirror and the Window

In The Mirror and the Window volgt filmmaker Diego Gutiérrez zijn moeder en zijn beste vriend, die beiden binnenkort zullen sterven. De persoonlijke documentaire is een ontroerende overpeinzing over het leven en de angst voor onze vergankelijkheid.

In de openingsscène van de documentaire The Mirror and the Window vertelt Danniel over het verschil tussen iets kennen en er daadwerkelijk naar kijken. Hij spreekt over een foto uit zijn jeugd waar hij zo bekend mee is dat hij er eigenlijk niet goed meer naar kijkt. Misschien wil hij daarom dat hij gefilmd wordt door zijn beste vriend tijdens de laatste maanden van zijn leven: om weer gezien te worden.

The Mirror and the Window is een diep ontroerende documentaire over de dood, waarin filmmaker Diego Gutiérrez zijn moeder Gina Cope en zijn beste vriend Danniel volgt, die allebei zijn geconfronteerd met hun naderende dood en aan Gutiérrez hebben gevraagd tijdens hun laatste maanden door hem gefilmd te worden.

Cope en Danniel spreken er eigenlijk weinig over maar toch beïnvloedt de dood elk moment in de documentaire. Hij werpt zijn lange schaduw over elke gedachte, elke handeling, elk gesprek. De overpeinzingen van Cope en Danniel zijn vooral een terugblik op hun leven, maar daarmee tegelijkertijd ook een vooruitblik op hun sterven. We kijken vooral terug op wat achter ons ligt wanneer de reis voltooid is.

Hun naderende dood doet zowel Cope en Danniel praten over de belangrijke momenten in hun leven. Maar bij de een is die blik naar buiten gericht, alsof ze door een raam tuurt naar de personen en objecten in haar leven, en bij de ander is de blik naar binnen gericht, alsof de gebeurtenissen in zijn leven een spiegel zijn waarin hij vooral zichzelf gereflecteerd ziet.

De een wordt vaak met een bewolkte lucht achter zich geschoten, de ander voor de achtergrond van een stad gehuld in mist. Deze beelden van de filmmakers geliefden, in close-up geschoten, worden afgewisseld met beelden van een reis naar Antarctica, de wereldse plek die misschien wel het dichtst komt bij wat we ons voorstellen van de dood. Wit, stil, leeg. Een plek waar het noorden bovendien plots het zuiden is en waar de mens geen invloed kan uitoefenen op zijn omgeving.

In een van de video’s die Danniel en Gutiérrez elkaar op WhatsApp stuurden, zien we voeten die door een vers pak sneeuw lopen. Voor zich een uitgestrekte leegte, een wit landschap dat hij nog nooit heeft betreden. De man in de video loopt een paar stappen naar voren, zijn tuin in, en draait zich dan om. In plaats van het besneeuwde landschap te filmen, kijkt hij terug naar de stappen die hij heeft gezet.

Dezelfde beweging wordt gemaakt in deze intens droevige, maar nooit melodramatische documentaire, die zich achterwaarts keert in het aangezicht van het grote onbekende. De dood wordt vaak afgebeeld als de laatste reis en The Mirror and the Window presenteert het afscheid dat voor deze reis nodig is.