The Miracle Club

Hoe zwaarder de tijden, hoe harder mensen in wonderen geloven. En hoe groter de behoefte aan verstrooiing. The Miracle Club komt dus als geroepen. Een mooi gemaakte, vermakelijke en hartverwarmende film, die niet verzandt in sentimentaliteit.

Het kan zo maar gebeuren dat je op driekwart van de film merkt dat je kaken zich in een hardnekkige grijns hebben vastgezet. En dat er eerder al een traan over je wang is gerold. Dat is wat The Miracle Club met je doet, een film waarin geen andere wonderen voorkomen dan die van de liefde voor en tussen mensen.

De film speelt ergens eind jaren zestig in Ierland, in volle huiskamers achter vrolijk gekleurde deuren. Hier wonen grote katholieke gezinnen, die worden geregeerd door de regels van de kerk en de even sociale als benauwende conventies van de buurtgemeenschap.

De kern van het verhaal is de relatie tussen drie generaties vrouwen: de oude Lily (Maggie Smith), de iets jongere jeugdvrienden Chrissie (Laura Linney) en Eileen (Kathy Bates) en de jonge moeder Dolly (Agnes O’Casey). Chrissie komt na veertig jaar afwezigheid vanuit Amerika terug naar Dublin om haar moeder te begraven. Ze wordt er niet met open armen ontvangen en gaandeweg de film wordt duidelijk waarom.

De film is prachtig uitgebalanceerd op alle gebieden; het production design klopt tot in detail en alle interieurs, kleding en attributen (zoals de fantastische bus waarin wordt gereisd) zijn een feest om naar te kijken. De personages zijn perfect gecast en het acteerwerk is zo goed, dat het nergens sentimenteel wordt. Ook niet in de meest emotionele scènes. De dialogen zijn scherp, gevoelig en subtiel grappig. De camera legt de mensen en de oogstrelende Ierse en Franse landschappen prachtig vast.

De situaties zijn even voorstelbaar als hilarisch: de talentenjacht waarbij kaartjes naar Lourdes gewonnen kunnen worden biedt een paar geweldige optredens; de traditionele baden in het bedevaartsoord zijn een natuurlijke plek voor wat slapstick, en inkijkjes bij de thuisblijvers (de onhandige mannen) vormen fijne, humoristische tussendoortjes.

Het knappe is ook dat hoewel van geen van de vrouwen een compleet beeld wordt geschetst, ze toch genoeg diepte krijgen, wat veel zegt over het scenario en de acteerprestaties. The Miracle Club is het zeer welkome lichtpuntje in deze donkere dagen.