The Little Things

Het broeierige misdaaddrama The Little Things, over twee volhardende rechercheurs en hun zoektocht naar een seriemoordenaar in Los Angeles, wint geen originaliteitsprijs maar beklijft dankzij goed acteerwerk en oog voor detail.

’s Nachts verschijnen ze als sirenen aan zijn bed: de vrouwen die werden vermoord door een psychopaat die hij nooit in de kraag wist te vatten. Oud-rechercheur Joe Deacon (Denzel Washington) weet maar al te goed hoe het af kan lopen met jonge vrouwen in de bloei van hun leven. Enkele jaren geleden verruilde hij zijn baan bij de afdeling moordzaken in Los Angeles voor een rustiger bestaan als hulpsheriff in het Californische Kern County. Als Deacon in 1990 weer op het kantoor van zijn oud-werkgever is om wat bewijsmateriaal op te halen, ontdekt hij gelijkenissen tussen een lopende moordzaak en een zaak die hij nooit wist op te lossen.

Deacon besluit zijn verblijf in Los Angeles te verlengen en bijt zich als vanouds vast in het onderzoek. In de arrogante maar slagvaardige detective Jim Baxter (Rami Malek) vindt hij een protegé en bondgenoot. Het duo – Washington en Malek zijn goed op elkaar ingespeeld – krijgt op een gegeven moment een verdachte in het vizier: excentriekeling Albert Sparma (Jared Leto). Maar substantieel bewijs ontbreekt nog. Als de FBI aankondigt binnen enkele dagen de leiding over het onderzoek over te nemen, gaan de in het nauw gedreven agenten drastische stappen overwegen.

The Little Things draait zo om religieuze thema’s als gewetensnood en boetedoening. Regisseur en scenarist John Lee Hancock (The Blindside, 2009) portretteert twee getormenteerde agenten (Baxter is een gelovig man; Deacon lijkt van zijn geloof te zijn gevallen) die mijmeren over het spelen van god, in een broeierige film waarin de duivel in de details huist. Want kleine details kunnen grote gevolgen hebben. Zoals bij een jonge vrouw die op een avond besluit na een rondje hardlopen met een vriend het laatste stukje naar haar huis alleen te wandelen – dat blijkt een desastreuze beslissing.

Deacon vraagt aan haar stoffelijk overschot in een mortuarium of ze die dag niet een onbestemd gevoel had. “Wat als je ernaar had geluisterd?” Maar Deacon gebruikt zijn fascinatie voor details ook om zijn obsessie te voeden. Geen enkele ogenschijnlijke onbenulligheid gaat aan hem voorbij. Die vastberadenheid is funest, een paradox: Deacon en Baxter moeten geobsedeerd zijn door de moordzaak om hun werk goed te kunnen doen, maar worden hierdoor tegelijkertijd mentaal en fysiek geruïneerd. Terwijl het de verdachte geen enkele moeite lijkt te kosten om te leven met de wetenschap dat hij al die levens abrupt beëindigde.

De voor een Golden Globe genomineerde Leto speelt die lethargie alsof het een tweede natuur is. De acteur onderging een bescheiden transformatie voor zijn rol. Hij liet een baard staan die hem doet ogen als Charles Manson. Met grote wallen onder zijn ogen, een kleine bierbuik en schoenen van een paar maten te groot. Door zijn vettige, zwarte sluikhaar lijkt het net alsof Sparma half-mens en half-salamander is; alsof hij elk moment in staat is tot iets kwaadaardigs. Dit wordt nog eens benadrukt door Leto’s halfzachte en daardoor des te dreigender gefluister. Het had gekunsteld kunnen zijn, maar Leto geeft zijn personage een mysterieuze diepgang.

Sparma is de vleesgeworden kwelgeest van Baxter en Deacon. The Little Things heeft wat dat betreft – met de heilige drie-eenheid van een oudere rechercheur, een jonge rechercheur en een psychopaat – een duidelijke verwantschap met David Finchers Se7en (1995). Hoewel Hancock de eerste versie van zijn scenario naar verluidt al in 1993 schreef, is die verwijzing onmogelijk te vermijden. Alleen al omdat Fincher, ook dankzij Zodiac (2007), misschien wel de beste film over een seriemoordenaar ooit, min of meer eigenhandig de huidige esthetiek van dit misdaadgenre heeft bepaald: felle buitenscènes en duistere binnenscènes, en vrolijke popliedjes die ironisch onder groteske scènes zijn geplaatst.

Doordat Lee Hancock deze gimmicks niet mijdt – de achtervolging van een jonge vrouw in de openingsscène wordt begeleid door ‘Roam’ van The B52’s – voelt The Little Things bij vlagen clichématig. Zie bijvoorbeeld ook het altaar dat Deacon op zijn beduimelde motelkamer heeft gemaakt op de muur, met foto’s van vermoorde vrouwen. The Little Things is in die zin een film die in de jaren negentig is blijven hangen, en nu niets nieuws of uitgesprokens te melden heeft. Maar het misdaaddrama is goed voor nostalgische gevoelens bij fans van Se7en die snakken vers bloed, en genoegen nemen met een vakkundig gemaakte Fincher-light.

The Little Things is nu te koop op diverse platforms en vanaf 5 mei verkrijgbaar op dvd, blu-ray en VoD.